Δε βούλιαξε, απλώς θέλει να δει τη θέα από εδώ κάτω

Έγειρε λίγο να ξεκουραστεί, προσπαθώντας να μη δίνει στόχο στους κακόπιστους που περιμένουν όλο αγωνία να βουλιάξει. Δεν θα τους κάνει την χάρη. Όπως οι «επίτηδες χαρούμενοι» μπορούν να γίνουν πολύ ενοχλητικοί, άλλο τόσο τον ενοχλούν οι «επίτηδες δυστυχισμένοι» που στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι με τους προηγούμενους, απλώς βρίσκονται σε διαφορετικό φεγάρι. Όπως τα παλαιά αντικείμενα έχουν δικαίωμα στην οξείδωση του χρόνου με επακόλουθη την απόσυρσή τους από την κυκλοφορία, έτσι έχουν δικαίωμα και οι αναμνήσεις στην φθορά από την αβέβαια μνήμη ώστε να καθίσταται πιο εύκολη η οριστική τους απομάκρυνση. Όμως οι φτιασιδωμένες αναμνήσεις δίνουν μια μεγαλύτερη διάρκεια σε κάποιες στιγμές στον χρόνο που έχουν αξία για εμάς και δίνουν την ψευδαισθησία ότι το καράβι αρμενίζει περήφανο την ώρα που έχουν μπει νερά. Το τέλος βέβαια, αν το αντιμετωπίσει κανείς άχρονα, είναι κοινό: η λήθη. Όμως κάποιες φορές νοιώθει οτι η μαρμάγκα και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει, συντηρεί άθελά της την οικονομία της ζωής γιατί δεν πρέπει να μένει εγκλωβισμένος σε μνήμες και αντικείμενα που δε του επιτρέπουν να αντιμετωπίσει τις καθημερινές δυσκολίες. Και τότε είναι που το πλοίο του παρουσιάζει προβλήματα ευστάθειας και παίρνει μεγάλη κλίση.

ΥΓ. Φοβάμαι οτι το κείμενο βγήκε πολύ αλληγορικό...