Get a life, ρε μαν!

Ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ανύποπτη αλλά ιδιαίτερα διδακτική στιγμή: γιατί συχνά άξιες λόγου διδαχές δεν δίνουν μόνο οι φωτισμένοι άνθρωποι που η φώτισή τους ξεχωρίζει από μακριά, αλλά και απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δεν στρέφουν καν επάνω μας το βλέμμα τους και συζητούν μεταξύ τους χωρίς να φαντάζονται ότι ένας “άνθρωπος από την απέναντι πλευρά” (εγώ, εν προκειμένω) παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα λόγια τους και τα χαράζει εντός του για μελλοντική αξιοποίηση.

Βρισκόμουν λοιπόν σε έναν κεντρικό δρόμο των Αθηνών  όπου δύο άστεγοι αξιοποίησαν την ηλιοφάνεια και είχαν ξεκινήσει μια φιλοσοφική συζήτηση για το νόημα της ζωής. Το πιο δε εντυπωσιακό για έναν άνθρωπο σαν εμένα που παρακολουθούσε τη συζήτηση (κάποιος σε μια αντίστοιχη στιγμή με είχε αποκαλέσει “κομψευάμενο αντάρτη πόλης”: δεν έχω ακόμη καταλήξει αν ήταν κομπλιμέντο ή προσβολή!) ήταν ότι ο νεότερος νουθετούσε τον σχεδόν ηλικιωμένο κύριο με το κουρελιασμένο σακκάκι:

-      Ρε μαν, του έλεγε ο νέος, κάθεσαι και σπαταλάς τον χρόνο σου με πράγματα που δε σε αφορούν, λες και ενδιαφέρει κανέναν η άποψή σου ή κερδίζεις οτιδήποτε απ’ όλο αυτό το αλισβερίσι. Κάνε μου την χάρη, ρε μαν, get a life!

Ένα χαμόγελο απορίας εμφανίστηκε στο πρόσωπο του μεγαλύτερου. Προφανώς δεν ήταν κάτοχος του Proficiency!

-      Συγγνώμη ρε μαν, που σου μιλάω γαλλικά αλλά εννοώ, διάλεξε τί σε ενδιαφέρει στη ζωή σου και μη χάνεις τον χρόνο σου με υποθέσεις άλλων ανθρώπων.

Πρέπει να ομολογήσω ότι, όπως με ενοχλεί η κακοποίηση της γλώσσας μας σε πεζοδρόμια ή και σαλόνια ακόμα, άλλο τόσο με προδιαθέτουν θετικά όσοι χειρίζονται με σεβασμό την ελληνική γλώσσα χωρίς να προσοδοκούν οποιαδήποτε αναγνώριση. Όταν έριξα ένα βλέμμα θαυμασμού στο νέο άνδρα, για το ωραία λόγια του, με αγνόησε, πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και απομακρύνθηκε.