Αχρείαστη (;) συγκίνηση

 

Συναισθηματική αναπαλαίωση: οι ψυχές δεν αναπαλαιώνονται εύκολα, αλλά πάντως συντηρούνται. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, πού θα βρω πράγματα που πέταξα σε περιόδους που ήμουν λιγότερο συναισθηματικός; Μάλλον πρέπει να αποδεχτώ οτι όλα αυτά τα έπιπλα, βιβλία ακόμη και ιδιόχειρες σημειώσεις μου, τα έχει φάει μάλλον οριστικά η μαρμάγκα. Όπως όλα τα παλαιά αντικείμενα έχουν δικαίωμα στην οξείδωση του χρόνου, έτσι έχουν δικαίωμα και οι αναμνήσεις στην φθορά (συν τω χρόνω) ώστε να καθίσταται πιο εύκολη η οριστική τους απομάκρυνση. Όμως, ενώ η μαρμάγκα είναι μια αράχνη που τρώει και εξαφανίζει αντικείμενα και τα διαγράφει οριστικά από τη ζωή, οι ολοζώντανες αναμνήσεις μπορούν να δίνουν μια μεγαλύτερη διάρκεια σε κάποιες στιγμές στον χρόνο που έχουν αξία για εμάς. Το τέλος βέβαια, αν το αντιμετωπίσει κανείς άχρονα, είναι κοινό: η λήθη. Όμως κάποιες φορές νοιώθω οτι η μαρμάγκα -που πίσω από το αλβανικό της όνομα κρύβεται μια ελληνιστική λέξη (μυρμήκιον) και πίσω από αυτήν μια αρχαία ελληνική (μύρμηξ)- διατηρεί άθελά της την οικονομία της ζωής γιατί δεν πρέπει να μένουμε εγκλωβισμένοι σε μνήμες και αντικείμενα που δε μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της σύγχρονης ζωής. 

Ολοζώντανο παράδειγμα: παλαιές φωτογραφίες.

Αγαπώ τις παλαιές φωτογραφίες και έχω αφήσει στα παιδιά μου σε εξωτερικούς σκληρούς δίσκους δεκάδες φωτογραφίες από τα μωρουδιακά τους χρόνια στο μαιευτήριο (ακόμη και αντίστοιχες φωτογραφίες των γονέων και των προγόνων τους). Κατά βάθος όμως γνωρίζω, ότι κάποια στιγμή, ακόμη κι αν αυτού του είδους η τεχνολογία δε θα απαξιωθεί στο ημιάμεσο μέλλον -πράγμα που μάλλον  αποτελεί  ευσεβή πόθο μου- το όποιο ενδιαφέρον τους να δουν «από πού ξεκίνησαν όλα», θα χαθεί τελικά: η λήθη που παραμονεύει θα κάνει τη δουλειά της.

Φουσκώνω από υπερηφάνεια για το υλικό που κληροδοτώ στα παιδιά μου ή μήπως κατά βάθος ξεφυσάω από αμηχανία; Η διατήρηση των ιερών μνημών της οικογένειας (ιδιαίτερα όταν οι προηγούμενες γενεές έχουν “φύγει”) παράγει μια συγκίνηση (αχρείαστη ίσως).

Ίσως αυτή είναι η οικονομία της ζωής στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω. Χωρίς έντονα συναισθήματα νοιώθεις ασφαλής. Άδειος, ίσως, αλλά ασφαλής.

Ίσως είναι καλύτερα έτσι, δεν ξέρω.