Μεταφυσικός τουρισμός: ουφ, βαρέθηκα!

Περιορίζω το μεταφυσικό τουρισμό αλλά προσπαθώ να αυξήσω τις πνευματικές χαρές της ζωής, καταλήγω ότι έχουν περισσότερη ουσία. Βέβαια σε ασαφείς εποχές που ο κόσμος (κι εγώ μαζί!) αναζητά διεξόδους από την πιεστική  καθημερινότητα, όλοι έχουμε την ανάγκη να ανεβούμε για λίγο σε ένα ροζ σύννεφο. Πρέπει όμως να εμπιστευτούμε το οικοσύστημα και να πορευτούμε με δανεικές αλήθειες που μας διατίθενται σε σταγόνες έντυπης σοφίας (π.χ. Τώρα πια, οι πληγωμένοι άνθρωποι δεν θέλουν εξηγήσεις, αγκαλιά θέλουν: πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος). Κι ακόμα, ν’ αφήσουμε τον πανδαμάτορα χρόνο που δαμάζει τις πληγές μας και τις επουλώνει, να αναλάβει τον έλεγχο, χωρίς να μένουμε ολοκληρωτικά έξω από τη ζωή μας. Μου φαίνεται σαν τρυφερή παραχώρηση, περισσότερο, αυτό που προτείνω…

 

Δεν πολύ-ψήνομαι με το «να ζω την κάθε στιγμή που δε θα ξανα-έρθει» γιατί, όπως έγραψε  ο William James στο σύγγραμμά του «Οι αρχές της Ψυχολογίας» το 1890: Είναι αδύνατο να εστιάσουμε απόλυτα στο παρόν, επειδή κάθε στιγμή μια «ηχώ» του παρελθόντος και μια πρόγευση του μέλλοντος το δηλητηριάζουν. Δεν μπορούμε επομένως να στεκόμαστε με καθαρό μυαλό και να ζούμε τη στιγμή, την ώρα που κουβαλάμε μέσα μας ίχνη και σημάδια του παρελθόντος που δεν έχουν εξαφανιστεί, ακόμη κι αν εμείς έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Η στάση αυτή δε γίνεται για να μυρίσουμε τα τριαντάφυλλα, όπως προτείνει ο drummer του «δικού» μου ανθρώπου (του Paul, ντε!): Ringo Starr: Stop and Smell the Roses από το 1981. Όχι, δεν αναφέρομαι σε μια τρυφερή, μελό, ίσως και λίγο χαζοχαρούμενη παύση λειτουργίας της ζωής για να μυρίσω τριαντάφυλλα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Περισσότερο το μυαλό μου πηγαίνει σε μια κίνηση εμπιστοσύνης προς τον Δημιουργό του συστήματος, με την οποία του αναθέτουμε να πάρει πάνω του την ευθύνη και να αφήσει τα πράγματα να γίνουν όπως Αυτός γνωρίζει. 

Δεν τα λέω όλα αυτά με ελαφριά καρδιά, έχω περάσει ώρες και ώρες στο σκοτάδι, μέχρι να φθάσω στο φωτεινό σημείο να αντιληφθώ ότι υπήρχε ένα σχέδιο που με υπερέβαινε.