Συναισθηματική αγγαρεία

Όσο παραμένω σιωπηλός στην καθημερινότητά μου, τόσο αυτή αρχίζει να με αποδέχεται έτσι σιωπηλό. Βλέπω τους οικείους να με κοιτάζουν με συμπάθεια (και λύπηση;) όταν με βλέπουν να γλυστρώ στο συναισθηματικό πηγάδι και να προσπαθούν να με επαναφέρουν μια ώρα αρχύτερα εκεί όπου προτιμούν να με βλέπουν. Παράξενο, ο συναισθηματικός πλούτος μου με κάνει να δείχνω ως ο φτωχός συγγενής της καθημερινότητας.

Ο χώρος αναμονής των συναισθημάτων είναι αρκετά βαρετός και συνήθως δεν εμπνέει τους ανθρώπους να προχωρήσουν “πιο μέσα”.

Οι αντιδράσεις των γύρω μου συγκλίνουν στο να απομακρυνθούν από εσωτερικές γειτονιές πλούσεις σε συναίσθημα: βαριούνται, άραγε ή μήπως απλώς φοβούνται; Τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν, ισορροπούν τελικά κι αφήνουν πίσω τους μια μη εξηγήσιμη καλή διάθεση που κάλλιστα μπορεί να παρεξηγηθεί.

Μαζί με την διαχείριση του θυμού, δίνω τόπο στο μυαλό μου για να επιλέξει τις συγκρούsεις στις οποίες θα προχωρήσει την επόμενη μέρα. Όχι λίγες φορές επιλέγω μέτωπα που εκ των προτέρων οδηγούν σε εμφαντικές ήττες κι αυτό το γνωρίζω καλά αλλά, παρ’ όλα αυτά, προχωρώ χωρίς δισταγμό.

Η απάθεια όλο και καταλαμβάνει ζωτικό χώρο της ζωής και σταδιακά νεκρώνει αντιρρήσεις και αντιδράσεις. Αναρωτιέμαι:

Αυτό αποτελεί σχεδιασμό σκοτεινών κύκλων ή μήπως νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων; Δεν έχω προσώρας απάντηση σε αυτό αλλά συνεχίζω τις άοκνες προσπάθειες για να βρω την απάντηση με επίμονους ατενισμούς του φεγγαριού κατά τις ώρες την κοινής ησυχίας.

Αισθάνομαι ότι στη σημερινή εποχή ο κόσμος κάνει συναισθηματική αγγαρεία…

ΥΓ. Τα Κουφονήσια μου έκαναν καλό.