Πάντα υπάρχει ένα παράθυρο…

Μένω -όσο μπορώ- έξω από την ένταση αλλά όχι και από την φθορά. Δεν είμαι αχάριστος, υπάρχουν γύρω μου πάμπολλες εστίες ευτυχίας στην οικογένειά μου και το θύλακα των αγαπημένων φίλων μου.

Βλέπω όμως ολόγυρα ανήσυχους, θυμωμένους ανθρώπους: πίσω από τη σιωπή τους κρύβουν δεκάδες λέξεις διαμαρτυρίας που όμως, επειδή συχνά δεν έχουν συγκεκριμένο αποδέκτη, συσσωρεύονται εντός τους. Οι μαχητές σαλονιού μιλούν πάντα θεωρητικά για τα δικαιώματα των πολιτών και συχνά προστρέχουν στις δαντελένιες διαμαρτυρίες τους και οι αντάρτες πόλεως για να ενώσουν τι φωνές τους με τη γενικότερη (φλου αρτιστίκ) φωνή διαμαρτυρίας εναντίον του αόρατου εχθρού. Είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή να ανήκεις κάπου συνειδητά. Περισσότερο εύκολο είναι να μην ανήκεις κάπου (π.χ. στις προβλέψιμες και χιλιο-ακουσμένες προεκλογικές δεσμεύσεις ένθεν και ένθεν, στο επίτηδες φεστιβάλ ελαφρότητας και προ-αποφασισμένου κεφιού (μα ναι… για τη Γιουροβίσιον ομιλώ!). Φωνές διαμαρτυρίας αποσπούν την προσοχή μου και δε με αφήνουν να εστιάσω στο κυνήγι της ευτυχίας. Χθες βρέθηκα στην πλατεία Αβησσυνίας όπου πήγαινα τακτικά ως ανέμελος φοιτητής την δεκαετία του ’80. Προσπάθησα να αναπαράξω στιγμές από τότε (με όχι ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η αλήθεια).

Οι ροκ ήρωές μου γερνάνε (μερικοί μάλιστα πεθαίνουν κι όλας) κι εγώ προσπαθώ να κρατήσω αποστάσεις. Δεν μπορώ να υιοθετήω την μουσαντένια διέξοδο ευτυχίας λόγω του -γιούπι!- καλοκαιριού, ούτε μπορώ να σφυράω αδιάφορα με αυτά που συμβαίνουν δίπλα μου. Προσπαθώ όμως, όσο μπορώ να μην επιτρέπω στη γενική κατήφεια να πάρει τον έλεγχο και της δικής μου ζωής.

ΥΓ. Δε γνωρίζω από πού είναι η φωτογραφία με την ευτυχία. Ευχαριστώ όμως τον Σώτο Χαντζιάρα που μου την έστειλε. Η άλλη φωτογραφία από τα Κουφονήσια, είναι αλληγορική: 

Πάντα υπάρχει ένα παράθυρο να ανοίξεις, ακόμη κι αν περιστοιχίζεσαι από τοίχους.