Τα παράξενα χρώματα του Ουρανού από τη βεράντα της Αγίας Τριάδας του Άνω Βόλου

Ο Ουρανός, έτσι όπως εμφανίζεται χρόνια τώρα μπροστά στα μάτια μου από την υπέροχη βεράντα της Αγίας Τριάδας του Άνω Βόλου, παίρνει παράξενα χρώματα και μου γεννά πλούσια συναισθήματα. Στην αρχή, τα αντιμετώπιζα σα μια υπέροχη εικόνα: μέχρι εκεί! Πλέον κοιτάζω ώρες πολλές τον Ουρανό και προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τα μηνύματά του. Οι κοντινοί αγαπημένοι μου με κοιτούν με ένα ύφος συμπάθειας (παλαιότερα και ανησυχίας νομίζω) και με αφήνουν να κοιτάζω επίπονα το “ταβάνι του κόσμου μας”. Κι όμως, εγώ στον ίδιο Ουρανό βλέπω πάντα διαφορετικά πράγματα. Οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια μου γίνονται όλο και πλουσιότερες.

Μάλλον είμαι τυχερός που τις βλέπω…

Η ζωή (φαίνεται ότι) δεν ακολουθεί γραμμική πορεία και ίσως αυτό την κάνει, εκτός από μη προβλέψιμη, και ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν πάντα τα οριστικά χαμένα συναισθηματικά ερεθίσματα: συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς αυτά και τελικά μετά από λίγο καιρό είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ. Το καλό πάντως είναι ότι, αν χρειαστεί να τα επαναφέρω, μπορώ να τα εξωραΐσω κατά το δοκούν με αληθοφανή τρόπο.

Και μετά απ’ αυτό, αλλάζει το σκηνικό λειτουργίας του εγκεφάλου μου και αντιμετωπίζω με άλλο μάτι τον χώρο και τον χρόνο ολόγυρά μου. Υπάρχουν ακόμη επιβραδυντικές εμπειρίες που αναδύονται όχι με την βοήθεια μυστήριων ουσιών (σαν αυτές που είχε χρησιμοποιήσει ο Αldus Ηuxley όταν έγραφε το έργο του The Doors of Perception -«Οι Πύλες της Αντίληψης»- που κυκλοφόρησε το 1954) αλλά με υπερχείλιση τρυφερότητας προς τη ζωή. 

Κι όσο για το προσωπικό ταξίδι των απαγορευμένων αναμνήσεων, την ώρα που κοιτάζω τον ουρανό μπορώ να κρατώ ερμητικά κλειστό το μυαλό μου από αυτές για να αποφύγω δυσάρεστα συναισθηματικά περιστατικά. Μαζί όμως με τις σκοτεινές μνήμες, θα θυσιάζονται (και χάνονται) μοιραία και κάποιοι μικροί ανύποπτοι θησαυροί συναισθημάτων και αγαστών πράξεων.

Ακόμη κι έτσι, με τον εναπομείναντα συναισθηματικό πλούτο, η ζωή έχει ενδιαφέρον. Χωρίς τις στενάχωρες εμπειρίες και αναμνήσεις που επιλέγω να ξεφορτώ (αν και υπάρχει κίνδυνος κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανακάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους), πορεύομαι με τον αέρα ότι αφήνω πίσω μου ένα πολύ ενδιαφέρον ίχνος ζωής που δεν περνά απαρατήρητο. Η αίσθηση αχρονικότητας ξεβουλώνει τ’ αυτιά μου και με βοηθάει να ανοίξω το βήμα μου προς τη κατεύθυνση που ήθελα εξ αρχής να ακολουθήσω.

Μάλλον είμαι τυχερός που βλέπω αυτόν τον Ουρανό…