Σωματικό γλωσσάρι αναγνώρισης των απανταχού οπαδών της ροκ: Ι Read You - I Know How it Feels - I ‘ve Been There!

Νομίζω οτι για να γράψω αυτό το κείμενο επηρεάστηκα από τον πολύ πρόσφατο θάνατο του κιθαρίστα/κημπορτντίστα των UFO Paul Raymond την ώρα που βρισκόταν στην μέση των αποχαιρετιστηρίων συναυλιών του γκρουπ μετά από 50 χρόνια στο κουρμπέτι (η φωτογραφία που είμαστε μαζί είναι από τις 3.12.2006 και ετοιμάζεται να μου υπογράψει το 45άρι με το θρυλικό Too Hot to Handle σε κόκκινο βινύλιο, παρακαλώ! : επίσης συνάπεται η φωτογραφία του με τις υπογραφές των μελών.... νομίζω οτι ξέρω πού το έχω, θα ψάξω να το βρω!).

Συμβαίνει συχνά να αισθάνεσαι (ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση να έχεις) οτι  ο άνθρωπος απέναντί σου (άντρας ή γυναίκα δεν έχει σημασία) στα νιάτα του/της ή (ακόμη καλύτερα ακόμη και τώρα!) ήταν/είναι οπαδός της ροκ μουσικής (ο όρος “ροκάς” αν και απόλυτα δόκιμος, εν τούτοις κατά τι αποδυναμώνει την ένταση του χαρακτήρα του υπό εξέταση ανθρώπου). Αν λοιπόν δεν βρίσκεσαι σε μια ροκ συναυλία (όπως έγινε πρόσφατα με τους Uriah Heep) ή σε ένα ροκ club, οπότε προφανώς οι συνδαιτυμόνες μοιράζονται με εσένα τις ίδιες μουσικές προτιμήσεις, αλλά σε κάποιον άλλον ανύποπτο χώρο (ένα θέατρο, κουρείο ή ένα super-market βρε αδελφέ), είναι ίσως δύσκολο να αναγνωρίσαεις έναν brother in (rock) arms. Γι αυτόν τον λόγο και με βάση την πολυετή εμπειρία μου σε ροκ υποθέσεις, προτείνω ταπεινά το ακόλουθο “σωματικό γλωσσάρι σε τρεις κινήσεις” που θα σας βοηθήσει να αναγνωρίσετε χωρίς τυμπανοκρουσίες ο ένας τον άλλον.

Καταρχήν αποφύγετε ανθρώπους που επιδεικτικά χειρονομούν , τραγουδούν ή χορεύουν (!) την ώρα που τα μεγάφωνα παίζουν ένα υπέροχο ροκ κομμάτι (λες και χορεύουν το Rasputin των Boney M οι καρεκλάδες) , ακόμα κι αυτό είναι πολυ-ακουσμένο και υπάρχει πιθανότητα να το ακούσετε και σε κομμωτήριο (δεν έχω τίποτα με τον χώρο). Χρειάζεται ένα eye-contact με τον πιθανό φίλο της ροκ και στη συνέχεια οι -τρεις- κινήσεις σας  για την αναγνώριση μιας ροκ ψυχής, είναι οι ακόλουθες:

1.      Ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού σας (όχι κατ’ ανάγκην στο ρυθμό του κομματιού) με ένα σεμνό ύμνος επιδοκιμασίας: I Read You!: σε διαβάζω, σε καταλαβαίνω... σε νοιώθω!

2.      Επίδειξη συμπάθειας για τον τυχόν κρυμμένο πόνο του με πιο έντονο κούνημα του κεφαλιού: I Know How it Feels! Εδώ έχετε πλέον αρχίσει να συμπάσχετε, αφού έχετε αναγνωρίσει τον πόνο του, ακόμη κι αν αυτός είναι βαθειά κρυμμένος.

3.      Το τρίτο στάδιο είναι ίσως το πιο κρίσιμο και πρέπει, πάση θυσία (πόσο μου λείπει η υπογεγραμμένη από το “η”...) να μην δείξετε οιαδήποτε οίηση ή, αυτό που λένε οι  Αγιορείτες, “περηφάνεια”. Πρέπει λοιπόν με ένα επιδοκιμαστικό κούνημα του κεφαλιού σας, να αποπνεύσετε (όχι να πείτε!) το I ‘ve Been There! Προσοχή, δεν είναι υποχρεωτικό να έχετε και εσείς βρεθεί εκεί που έχουν βρεθεί οι ροκ αδελφοί σας, αρκεί και μόνο να αισθάνεστε κάλλιστα θα μπορούσατε να έχετε βρεθεί: εν κατακλείδι, ΝΑΙ στους Wannabees, αλλά OXI στους μουσαντένιους! 

Τώρα που το σκέφτομαι, αν πιστέψουμε τους συνομωσιολόγους που ισχυρίζονται οτι κυκλοφορούν ανάμεσά μας εξωγήινοι που προετοιμάζουν την εγκατάσταση του λαού τους στη γη, το παραπάνω τρίπτυχο (με κάποιες προσθήκες και τροποποιήσεις) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για αναγνώριση εξωγηίνων. 

Επιμύθιο: Πόσο αγαπώ, ροκ!

ΥΓ. Η φωτογραφία μου είναι ή από τις 7 Μαȉου 1981 ή από τις 6 Απριλίου 1756, δε θυμάμαι καλά...