Η προαιώνια προσωρινότητα εξυπηρετεί τη φευγάτη του προσωπικότητα (*)

Εκτός της ουσίας του κειμένου: Αναρωτιέμαι αν οι φίλοι επισκέπτες που εκφράζουν την αρέσκειά τους στη φωτογραφία μου (που ενίοτε μπορεί να είναι άσχετη με την ουσία της επικοινωνίας που ακολουθεί) και μετά στρέφονται άμεσα σε άλλες, πιο ενδιαφέρουσες ίσως- ψηφιακές διεξόδους, βγάζουν συμπεράσματα για εμένα και τα γραπτά μου; Χαίρονται ή θυμώνουν με τα γραφόμενά μου, συμφωνούν με τα όσα καταθέτω ή διαφωνούν με αυτά που ισχυρίζομαι; Σε κάθε περίπτωση και από τη στιγμή που η επαφή μας ως γράφοντος και αναγνώστη των γραφόμενών μου δεν έχει κανένα άλλο περίγραμμα εκτός από την επαφή χωρίς δεσμεύσεις, νοιώθουν άραγε την ανάγκη να απομακρυνθούν μια στιγμή νωρίτερα από το κείμενό μου για να πάνε να χαρούν την οικογένειά τους ή την παρέα τους χωρίς να κρατήσουν οτιδήποτε που θα τους αποσπάσει την προσοχή από την ιδιαίτερα απαιτική καθημερινότητά τους; Συχνά αναρωτιέμαι αν η απαντητική επικοινωνία σας (συνήθως δηλωτική αρεσκίας για τη φωτογραφία, χρόνου ενός -πολύτιμου- δευτερολέπτου σηματοδοτεί την πολιτικών σωστή σχέση μας που τη σέβομαι την εκτιμώ.

Εντός, τώρα, της ουσίας του κειμένου, τα πιο ωραία (κατά τη δική μου άποψη) κείμενα τα έγραψα υπό το καθεστώς πίεσης ή ευρισκόμενος σε καθεστώς πρόσκαιρης μελαγχολίας. Έχω δε παρατηρήσει ότι, όσες φορές βρέθηκα εν ηρεμία στο γραφείο ή την οικία μου, δε μου παρουσιάστηκε ποτέ ούτε μια λέξη να μου ζητήσει την καταγραφή σε μια λευκή σελίδα χαρτί. Προτιμώ μάλιστα τη σιωπή (την Αθωνική ή ακόμη και τη σιωπή της πόλης), όταν οι σκέψεις προβάλλουν εντός μου σα δειλές μαθήτριες που εμφανίζονται πάνω στη σκηνή χωρίς να ξέρουν τί να περιμένουν από τους εαυτούς τους. Η σιωπή θα μας βοηθούσε -πιστεύω- στην καθαρότερη ανάγνωση του κόσμου.

Η καταγραφή (ενός μυθιστορήματος, δοκιμίου ή ακόμα και ποιήματος) είναι, τελικά, το άπλωμα του χεριού αυτού που γράφει στον διπλανό του. Αυτό το άπλωμα του χεριού είναι πιο εύκολο μακριά από το φως και βέβαια στέλνει το μήνυμα: αδελφέ μου, ούτε εγώ γνωρίζω τί ακριβώς αισθάνομαι και μοιράζομαι μαζί σου αλλά θέλω να με βοηθήσεις να το πλησιάσω. Να φθάσω στην άκρη του σκοτεινού διαδρόμου μου φαντάζει πιεστικά τελεσίδικο και, άρα, για εμένα τουλάχιστον, μη επιθυμιτό. Πολύ συχνά, εκτός από το ηλιακό μας σύστημα, παραμένει αχαρτογράφητο και άγνωστο κι ένα μεγάλο κομμάτι της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής που, αν φωτιζόταν, θα εξηγούσε αντιλήψεις, έμμονες ιδέες και φοβίες μας. 

Φοβάμαι ότι αυτή η χαρτογράφηση/εξήγηση/απάντηση στα αναπάντητα, αποστερεί τη ζωή από το γλυκό μυστήριό της και άρα καθόλου δεν με πειράζει όταν, την κρίσιμη στιγμή που αισθάνομαι ότι κάπου πλησιάζω, επιστρέφω και απομακρύνομαι. Χαμογελαστός. Και ευτυχισμένος. Και, σε κάθε περίπτωση, πλουσιότερος. 

Επειδή αυτήν την ώρα είμαι ήρεμος, για να μη φανώ ανακόλουθος με την εισαγωγή του κειμένου αυτού, πρέπει προφανώς να θεωρήσω ότι δε διαβάσατε ένα ιδιαίτερα καλό κείμενο. Κι όσο για τον τίτλο (*), είναι άσχετος με το κείμενο αλλά επελέγη για τα τραβήξει την προσοχή αναγνωστών και φίλων. Σε κάθε περίπτωση, γιατρέ μου να το κοιτάξω ή θα φύγει μόνο του;