Περί μνήμης (για την ακρίβεια, περί μη μνήμης)

Ξεχνάω όλο και συχνότερα αλλά ευτυχώς απέχω ακόμη από το επόμενο στάδιο: να ξεχνάς ότι ξέχασες. Και στις δύο περιπτώσεις, φοράς ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου, αλλά το χαμόγελο αυτό έχει μια θεμελειώδη διαφορά: στην περίπτωση που ξεχνάς ότι έχεις ξεχάσει, το χαμόγελο είναι ανέμελο, βρίσκεσαι σε μια νιρβάνα ενώ στην περίπτωση που απλώς έχεις ξεχάσει, το χαμόγελο είναι αμήχανο γιατί, κατά βάθος, γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά: περιβάλλεσαι από φίδια που σε ζώνουν επειδή ξέρεις κατά βάθος ότι κάτι εκκρεμεί αλλά δε γνωρίζεις τί ακριβώς είναι αυτό.

Δε μεμψιμοιρώ, δέχομαι αδιαμαρτύρητα αυτά που μου προσφέρει η τρέχουσα κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και απολαμβάνω του καρπούς της ηλικίας μου. Άλλωστε εγώ δεν είμαι που κατά την περίοδο της τελευταίας ροκ αποστολής μου όταν προετοιμάζαμε με τον Αλέξανδρο Μολφέση την τελευταία (για εμένα, όπως αποδείχτηκε… ο Αλέξανδρος συνεχίζει!) συναυλία μας στις 4 Ιουλίου 2005, στους στίχους ενός κομματιού μας υπήρχαν  καταγεγραμμένο κάτι που σήμερα με εκφράζει περισσότερο παρά ποτέ:

Γερνώ, αλλά δε γίνομαι γέρος

Αφουγκράζομαι αυτό το νέο μέρος

(από το κομμάτι Περπατώ στο κενό)

Κάπως έτσι βιώνω την πρόσκαιρη απώλεια των κλειδιών της οικίας μου σαν τη χθεσινή: με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και -προσώρας, τουλάχιστον- τη βεβαιότητα ότι όλα θα έρθουν εκεί που ήταν και μετά βλέπουμε.