Περί φλούδων γης και φρούδων ελπίδων

Έγραφα στις 17 Απριλίου του 2012:

Σ’ αυτή τη φλούδα γης ανέκαθεν συνέβαιναν παράξενα πράγματα. Οι μισοί κυνηγούσαν τον αδικαιολόγητο πλουτισμό και οι άλλοι μισοί τους κατεδίωκαν... με φτωχά αποτελέσματα! Πρόσφατα όμως, όπως διαβάζω (αλλά επιφυλάσσομαι να ευφρανθώ περί αυτού γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα στατιστικού λάθους), η καταδίωξη έφερε κάποια καλά αποτελέσματα. Άρχισαν οι πανηγυρισμοί για αυτά και επικρατεί ένα κλίμα ανεξέλεγκτης ευτυχίας που ο Θεός ξέρει πού θα οδηγήσει.

Αυτά όσον αφορά εις τον αδικαιολόγητο πλουτισμό. Για την αδικαιολόγητη ευτυχία, ουδείς λόγος. Κι όμως, αυτή θα μπορούσε να δώσει ιδέες σε πολλούς σκυθρωπούς συνανθρώπους, που άφοβα λέω οτι αποτελούν την δραματική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της φλούδας. Πολλοί εν μία νυκτί συνειδητοποίησαν ότι έχουν ανεβεί κατηγορία στη συνολική κατάταξη της κοινωνίας. Κι αυτό συνέβη χωρίς καθόλου να βελτιωθεί το επίπεδο της δικής τους ζωής, απλώς επιδεινώθηκε το επίπεδο της ζωής των άλλων. Τώρα η φθορά αγγίζει τους περισσότερους, δεν αποτελεί πλέον το θλιβερό προνόμοιο μιας κάστας καταραμένων.

Κοινωνικοί σεισμοί επιφανείας, ταρακουνούν προσώρας τα θεμέλεια της κοινωνίας που συνεχίζει την πορεία της προς τη φθορά σα να μη συνέβη τίποτα! Ούτε ανατροπές, ούτε ουσιαστικές αποκαθηλώσεις. Ο λαός χορταίνει με τις (απόλυτα δικαιολογημένες ωστόσο) ανθρωποθυσίες ορισμένων επιφανών σκάρτων και δεν επιζητά περισσότερα. Δεν χρειάζεται ακόμα το ζεστό αίμα, προς το παρόν αρκεί ο χλιαρός χυλός...

Φωτεινούλα, τίποτε δεν άλλαξε από τότε.