Τον τελευταία καιρό επικρατεί εκκωφαντική σιωπή εντός μου

Τώρα τελευταία…

αποχαιρέτησα με βαρειά καρδιά τη λατρεμένη μου μικρή αδελφή αλλά κάθε μέρα που περνάει η έλλειψή της γίνεται εντονότερη, λες και δεν υπήρξε καμμία επικαιροποίηση στο λογισμικό της καρδιάς μου: ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν έχει κάνει ακόμα τα κουμάντα του, για την ακρίβεια δε δείχνει να έχει ασχοληθεί με τη υπόθεσή μου έστω και ελάχιστα. 

Βέβαια υπάρχουν έκτακτες αφορμές που μου αποσπούν προσώρας την προσοχή από τις φθοροποιές σκέψεις αλλά, τελικά, η σκοτεινή πραγματικότητα επιστρέφει και πιάνει δουλειά από εκεί που την άφησα. Η παρουσίαση του νέου μου βιβλίου πριν από περίπου δέκα μέρες πήγε πάρα πολύ καλά, οι περισσότεροι από τους αγαπημένους μου  φίλους δε δείχνουν διάθεση να με εγκαταλείψουν ακόμη κι αν είμαι συνήθως μουτρωμένος και κατηφής. Η εκδήλωση αυτή θα μπορούσε να είναι μια καλή λύση συναισθηματικής ανάνηψης, αλλά “δεν”… και τώρα, τί;

Να καταρρέω προσεκτικά για να μην χτυπήσω πέφτοντας, αυτό είναι μια σκέψη που έκανα. Η παρουσία όμως των αγαπημένων μου απομακρύνει αυτό το ενδεχόμενο. 

Γράφω -νωρίς το πρωί, συνήθως- κάποιες λίγες σκέψεις για να μη νομίσετε ότι κλειδώθηκα στο δωμάτιο της θλίψης και πέταξα μακρυά το κλειδί. Η αγαπημένη μου ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο, προφανώς σε μια προσπάθεια να μου αποσπάσει την προσοχή ώστε να αποτολμήσω ένα άλμα πιο γρήγορο από την φθορά που λέει κι ο ποιητής, αλλά εις μάτην. Από μικρός έχω καταλάβει την τεράστια αξία του ποδοσφαίρου στην εκτόνωση, αλλά όσο υπάρχουν ηλίθιοι που μπερδεύουν την εκτόνωση με την καταστροφή, πρέπει να αναζητήσω ένα άλλο πεδίο.

Στροβυλίζομαι με διακριτικότητα και καταλήγω στον χώρο που μου προσφέρει ανάπαυση: τους αγαπημένους μου που είναι πρόθυμοι να πάρουν από την πλάτη μου τα ψυχοβόρα φορτία.

Αυτοί είναι πρόθυμoι, εγώ μάλλον δεν είμαι…