Περί δυστυχίας και οδύνης σε μια ζωή όμορφη

Αναρωτιέμαι: τί σχέση μπορώ να έχω με τη Γαλλίδα φιλόφοφο και ακτιβίστρια Simone Weil που πέθανε το 1943 σε ηλικία μόλις 34 ετών; Καμμία, εκ πρώτης όψεως. Επρόκειτο για μια ασυνήθιστη μορφή στον κόσμο των διανοούμενων της αριστεράς του εικοστού αιώνα που όσο πλησίαζε το τέλος της (σύντομης, ούτως ή άλλως, ζωής της) έγινε θρησκευόμενη και έτεινε προς τον μυστικισμό. Εξετάζοντας τη ζωή της κάπως βαθύτερα, διαβάζω ότι ο Αλμπέρ Καμύ που εκτιμώ ιδιαιτέρως την χαρακτήρισε ως "το μοναδικό μεγάλο πνεύμα της εποχής μας".

Ξαναγυρνώ στο αρχικό ερώτημα: τί σχέση έχω με τη Simone Weil; Όλα ξεκίνησαν όταν σε ένα πρόσφατο ξεκαθάρισμα του γραφείου μου (άλλο μεγάλο μεγάλο μυστήριο αυτό για εμένα: γιατί να είμαι τόσο φευγάτος αυτήν την εποχή και απομακρύνω από τη ζωή μου πολύτιμα χαρτιά και υλικά από “άλλες εποχές μου“;) ανάμεσα στα χαρτιά που συμμάζεψα βρήκα ένα μικρό χειρόγραφο σημείωμα με κάποια λόγια της Weil:

Η δυστυχία δεν ταυτίζεται με την οδύνη.

Σε ανύποπτες στιγμές υποπίπτουν στην αντίληψή μου λόγια και στίχοι που αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω σε πρόχειρα χαρτάκια που στη συνέχεια τα πετάω εδώ κι εκεί με την ανεξήγητη σιγουριά ότι σε ανύποπτη στιγμή θα τα ξαναβrώ και τότε θα μπορώ να αξιολογήσω (αξιοποιήσω) τα μηνύματα που μου στέλνουν. Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχω στην κατοχή μου τέτοια σημειωματάκια από τα χρόνια του Πανεπιστημίου στην Αθήνα των 80ies, των μεταπτυχιακών σπουδών στο Λονδίνο στα μέσα αυτής της περιόδου, τα χρόνια του στρατού και ιδιαιτέρως της μάχιμης περιόδου από τη Σάμο στα τέλη της -πάντα για 80ies μιλάμε!-, τα χρόνια της επαγγελματικής καριέρας που φτάνουν μέχρι το παρόν. Ένα μωσαϊκό από πολύχρωμα χαρτάκια με σημαντικά -;- λόγια άλλων ή δικά μου που φυλάω και σε ανύποπτες στιγμές, συχνότατα τυχαία, βρίσκω μπροστά μου και οφελούμαι από το μήνυμα που μου έστελνε ο παλαιότερος εαυτός μου.

Τα λόγια της Weil εν προκειμένω, έρχονται σε μια ώρα που έχω μπερδέψει αυτές τις δύο έννοιες (δυστυχία-οδύνη) λες και είναι ταυτόσημες. Το μήνυμα που έλαβα από τον παλαιότερο εαυτό μου, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: 

Ο πόνος από αντικειμενικές δυσκολίες της ζωής, από αυτές που δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν έχει ζήσει, δεν μας καθιστά δυστυχισμένους. Over and out.