Άγιον Όρος 19 χρόνια μετά

 

Στις 23 Οκτωβρίου 2000 βρέθηκα για πρώτη φορά στον Άγιον Όρος. Αμήχανος, αβέβαιος, επιθετικός, σχεδόν κακόπιστος.

Από τότε συνέβησαν πολλά. Στον κόσμο ολόγυρα αλλά και στη δική μου ζωή συγκεκριμένα. Ακόμη όμως αναγνωρίζω τον νεαρό άντρα που πήγε σε αυτόν τον εντελώς άγνωστο κόσμο γι αυτόν προσπαθώντας να θρηνήσει για τη μεγάλη απώλεια του πατέρα του προ δεκαετίας (τότε) που είχε μείνει κρυμμένη μέσα μου, κρυμμένη πίσω από τις φωνασκίες και τα χειροκροτλήματα μιας θεαματικής καριέρας που και αυτή κλυδωνιζόταν εκείνη την περίοδο. Δεν το είχα κάνει (να θρηνήσω για την απώλεια) αυτά τα δέκα χρόνια και τα σκοτεινά σύννεφα μαζεύονταν εντός μου και με εμπόδιζαν να προχωρήσω τη ζωή μου που είχε σπουδαίες προοπτικές: μια ιδανική σύντροφο και την δημιουργία μιας υπέροχης οικογένειας που είχε ξεκινήσει.

Αξιώθηκα φέτος όχι μόνο επειδή το προσκύνημα αποτελεί για εμένα για ιερή τελετουργία που ήθελα να επαναλαβάνω όσο μπορώ να το κάνω αυτό, να ανέβω στο Όρος για 19^η φορά –και μάλιστα πάντα στην ίδια μονή, παρακαλώ- και διαπίστωσα ότι, όσες αλλαγές κι αν βρήκα εκεί, ο κήπος της Παναγιάς παραμένει ένας προορισμός που αναπαύει την ψυχή.

Νέοι δόκιμοι μοναχοί που τότε μου είχαν φανεί παιδαρέλια, έχουν εξελιχθεί ανώνυδα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά σε ώριμους “γέροντες” (τίτλος τιμής ανεξαρτήτως ηλικίας για τους μοναχούς). Πολλοί από αυτούς ήταν οι ίδιοι στους οποίους είχα απευθυνθεί πριν από 19 χρόνια ζητώντας –εκβιαστικά ενίοτε- απαντήσεις, χωρίς εγώ να μπορώ να τους αρθρώσω τις αντίστοιχες ερωτήσεις.

Κάποιοι από τους παλαιούς έχουν «φύγει»: αναζήτησα τον Κογκολέζο μεγαλόσχημο μοναχό Κοσμά που είχα συναντήσει τον Οκτώβριο του 2010 στο Kolwezi στην ιεραποστολή της Μονής Γρηγορίου του Όρους στο Κογκό όταν είχα βαφτίσει την Αναστασία και τον ξαναβρήκα -εντελώς τυχαία- αργότερα εν Ελλάδι στο Άγιον Όρος. Αυτήν τη φορά δεν τον πρόλαβα, είχε κοιμηθεί προ διμήνου.

Όπως μου συμβαίνει πάντα όταν επιστρέφω από το Άγιος Όρος, νοιώθω την καρδιά μου καθαρή και αναπαυμένη , αλλά εξακολουθώ να νοιώθω ένα αμήχανο δέος σε όλα αυτά που αισθάνομαι στο Όρος ότι υπάρχουν, αλλά δεν μου εμφανίζονται σαν θεαματικά πλάνα σε action movie αλλά ήπια και ταπεινά.

Ίσως αυτό οφείλεται στην παιδαγωγική απουσία του Θεού που ξεχειλίζει από αγάπη, ακόμη και μέσα στον πόνο.