Όταν οι τοίχοι (δε) συναντιούνται σε σωστές γωνίες III

Όταν οι τοίχοι (δε) συναντιούνται σε σωστές γωνίες III

Σε αρχιτεκτονική της ψυχής με παραπέμπει ο τίτλος. Και αυτήν την περίοδο που η πιο αγαπημένη αρχιτέκτων της ζωής μου δοκιμάζεται, αναρωτιέμαι αν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από να της κρατάω σιωπηλά το χέρι, αφήνοντας τις δυνάμεις του σύμπαντος να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς συναισθηματισμούς. Παθητικό. Αλλά αναπόφευκτο. Οι ικεσίες κατευθύνονται στον ουρανό από πολλές πλευρές, αλλά φαίνεται, τουλάχιστον σύμφωνα με το γήινο τρόπο αντίληψης της ζωής, ότι βρίσκουν κλειστές τις πόρτες. Και ξαφνικά, έπεσε το μάτι μου στην προτελευταία παράγραφο του κειμένου Όταν οι τοίχοι (δε) συναντιούνται σε σωστές γωνίες I που είχε γραφτεί σε ανύποπτη στιγμή στις 31-1-2011, όταν η αγαπημένη μου αρχιτέκτων ήταν μακρυά από τόσο σοβαρές δυσκολίες (κατά σύμπτωση, και τότε χρησιμοποιούσα την ίδια έκφραση περί ματιού που πέφτει τυχαία): Όταν έπεσε το μάτι μου πάνω στο (ένα από τα 147 στο σύνολο που έχουν καταγραφεί στους τοίχους, τις στήλες και το υπέρθυρο του Προνάου του Ναού του Απόλλωνος) Δελφικό παράγγελμα «Ελπίδα αίνει (ήτοι Να δοξάζεις την ελπίδα), ένιωσα μονομιάς ότι αποτελούσε απάντηση σε κάποια από τις καίριες ερωτήσεις μου που περίμεναν την αβίαστη απάντηση. 

Νομίζω ότι κάποιος προσπαθεί να μου πει να μην χάνω την ελπίδα μου.

Όταν οι τοίχοι (δε) συναντιούνται σε σωστές γωνίες Ι (31-1-2011)

Έγραψε ο Aldous Huxley: Maybe this world is another planet's hell. Αλλά όπως οι μάχες που πρέπει κανείς να δώσει τον ακολουθούν πάντα ακόμη κι αν προσώρας επιλέγει να αποφεύγει τις συγκρούσεις, έτσι τον ακολουθεί και η κόλασή του.

Βλέπω γύρω μου σώματα και ψυχές τσακισμένα από κακουχίες να περιφέρονται χαμογελώντας, λες και με αυτόν τον τρόπο θα εμποδίσουν αυτό που τους περιμένει το τέλος του διαδρόμου.

Επί προσωπικού: η έλλειψη της ισορροπίας αφυπνίζει την επιθυμία μου να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη. Αισθάνομαι ότι οι τοίχοι δε συναντιούνται σε σωστές γωνίες κι αυτή η ψυχο-αναγκαστική αίσθηση επηρεάζει την αρχιτεκτονική του περιβάλλοντος χώρου εκτός και εντός μου. Δεν αναζητώ ωστόσο λύσεις στα πρόσκαιρα προβλήματα, περισσότερο με απασχολούν οι απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις που αναβλύζουν από μέσα μου χωρίς όμως να παίρνουν συγκεκριμένη μορφή. Μόνο όταν βλέπω τις απαντήσεις σε ανύποπτες στιγμές, αντιλαμβάνομαι ότι αυτές με αφορούν και απαντούν σε κάποια από αυτές που απεκάλεσα τρεις γραμμές παραπάνω «καίριες ερωτήσεις».

Όταν έπεσε το μάτι μου πάνω στο (ένα από τα 147 στο σύνολο που έχουν καταγραφεί στους τοίχους, τις στήλες και το υπέρθυρο του Προνάου του Ναού του Απόλλωνος) Δελφικό παράγγελμα «Ελπίδα αίνει (ήτοι Να δοξάζεις την ελπίδα), ένιωσα μονομιάς ότι αποτελούσε απάντηση σε κάποια από τις καίριες ερωτήσεις μου που περίμεναν την αβίαστη απάντηση.

Όταν λαμβάνω τέτοιες απαντήσεις αισθάνομαι ότι οι τοίχοι των οικοδομημάτων της ζωής μου συναντιούνται σε σωστές γωνίες και κλείνει μέσα μου ένας άκλειστος ως εκείνη την ώρα, κύκλος που αιωρείτο πάνω από το κεφάλι μου.

Όταν οι τοίχοι δε συναντιούνται σε σωστές γωνίες ΙΙ (14-2-2018)

H έλλειψη της σωματικής ισορροπίας αφυπνίζει την επιθυμία μου να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη. Αισθάνομαι ότι οι τοίχοι δε συναντιούνται σε σωστές γωνίες κι αυτή η ψυχο-αναγκαστική αίσθηση επηρεάζει την αρχιτεκτονική του περιβάλλοντος χώρου εντός μου. Δεν αναζητώ ωστόσο λύσεις στα πρόσκαιρα προβλήματα, περισσότερο με απασχολούν οι απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις της ζωής που αναβλύζουν από μέσα μου χωρίς όμως να παίρνουν συγκεκριμένη μορφή.

Τον τελευταίο καιρό παρουσιάζω κρούσματα αποσυντονισμού  με πρόσωπα όχι ιδιαίτερα οικεία με τα οποία όμως με συνέδεε ένας αδιόρατος συντονισμός ψυχών. Σα να είχαμε μοιραστεί κάποια στιγμή την εμπειρία της Αλήθειας. Και μετά, ο καθένας μπήκε στο δωμάτιό του και χάθηκε ο συντονισμός.

Όλα εκεί που ήταν είναι, μόνο που πλέον οι τοίχοι δε συναντιούνται στις σωστές γωνίες. Ένα κατάφωτο σκοτάδι (νομίζω ότι ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης είχε χρησιμοποιήσει τον όρο) εντός μου με τυφλώνει και οι δανεισμένες γνώσεις μου για τη ζωή εξαφανίζονται μονομιάς.