Γιαλαντζί σαμάνος... πάλι την γλύτωσε!

Υπαινικτικά τους κοιτάζει με το αέρινο ύφος του ανθρώπου γνώρισε τον Θεό. Κι όχι μόνο αυτό. Κι ότι έκαναν λίγο παρέα, αφήνει να εννοηθεί.

Κι όταν είναι σίγουρος ότι έχει ερεθίσει το κοινό και βεβαιώνεται ότι τον κοιτούν με θαυμασμό, έκπληξη ή ενόχληση (το καλύτερό του!), τότε χαμηλώνει σεμνά το βλέμμα και εκμυστηρεύεται ότι προτιμά να μη μιλήσει επί του θέματος γιατί δε θέλει να Τον εκθέσει.

Χρησιμοποιεί για εντυπωσιασμό χωρίς φειδώ σοφά λόγια τυχαίων ανθρώπων  που κατατέθηκαν σε ανύποπτες στιγμές και τυχαία λόγια σοφών που εκστομίστηκαν σε κάποια τυχαία στιγμή συζήτησης για ασήμαντα καθημερινά θέματα (το ίδιο είναι τελικά!).

Αποδίδει τα κενά μνήμης του σε καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα που προέκυψαν από κρεπάλες, απ’ αυτές που πάντα εντυπωσιάζουν το αντίθετο φύλο και αφήνει να αιωρείται η υπόσχεση ότι, όταν επιστρέψει από το συναρπαστικό ταξίδι του θολωμένου του μυαλού (όπου πάντως δεν μπορούν να συνταξιδέψουν οι τυχόν ενδιαφερόμενοι που παρίστανται), θα επαψιλαύσει σε όλους πλούσια δείγματα της υπερευφυίας του.

 Την κρίσιμη στιγμή του ανθρώπινου πόνου και των δακρύων όμως, τότε που οι ψυχές αναζητούν πειστικές απαντήσεις και μάλιστα άμεσα, είναι πάντα εξαφανισμένος. Κι όταν επιστρέφει (αφού πια έχει υποχωρήσει η ένταση και η ανάγκη για απαντήσεις δεν είναι τόσο επιτακτική), φορά στο πρόσωπό του ένα μεταφυσικό χαμόγελο της μορφής “προ ολίγου βρισκόμουν σε ένα μέρος έκπαγλης ομορφιάς όπου μου επικοινωνήθηκε εκ νέου η Υπέρτατη Αλήθεια αλλά πού να σας τα εξηγώ τώρα αυτά τα πράγματα… απαιτείται ειδικός πνευματικός εξοπλισμός που εσείς δεν έχετε”.