Ένα αλλόκοτο δίλημμα: Αθάνατος άνθρωπος ή θνητός θεός;

Υπάρχουν κάποια διηγήματα και άλλα κείμενά μου που έχουν ολοκληρωθεί αλλά την κρίσιμη στιγμή, διστάζω (ή δειλιάζω μήπως;) να τα δημοσιεύσω, αναρτήσω ή παρουσιάσω με κάποιον τρόπο. Έτσι μένουν στην άκρη και πολλά από αυτά χάνονται ή ξεχνιούνται.

Πολύ μου αρέσει ο όρος “απαγορευμένα κείμενα” (λες και αποκτούν αυτόματα μια αδιευκρίνιστη αξία), αλλά ο μόνος που θα μπορούσε να μου απαγορεύσει τη δημοσίευση ενός γραπτού μου είναι ο εαυτός μου που αμφιταλαντεύεται να πάρει την απόφαση της δημοσίευσης όταν -κατά βάθος- νοιώθει ότι αυτό που υπογράφει δεν τον αντιπροσωπεύει ή τον αδικεί.

Σε κάθε περίπτωση, διανύω μια αιρετική περίοδο για λόγους που σε πολλούς από τους αναγνώστες δεν είναι γνωστοί. Η βεβαιότητά μου για όλα αυτά που θεωρούσα αδιαπραγμάτευτες αρχές μου (είδατε, δε λέω η Πίστη μου), μπάζει νερά.

Ήμουν σίγουρος ότι αυτό το κείμενο που είχε γραφτεί στις 31/10/2011 είχε αναρτηθεί στον ιστό μου, αλλά αποδεικνύεται ότι μάλλον είχε μείνει σε κάποιο σκοτεινό ντουλάπι του υπολογιστή και τώρα έφθασε η ώρα να βγει στι φως…

Ένα αλλόκοτο δίλημμα: Αθάνατος άνθρωπος ή θνητός θεός;

Ένα στερητικό «α», ένα τόσα δα γραμματάκι χωρίζει το αδιάλειπτο όνειρο της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες (αθανασία) από το αναπότρεπτο τέλος της ανθρώπινης φύσης. Από πολλούς η μη επίτευξη του υπέρμετρα φιλόδοξου στόχου της αθανασίας θεωρείται και σήμερα ως ντροπιαστική ήττα του ανθρώπου. Αλλά και ένας θεός, στον οποίο έχουν προσδοθεί υπεράνθρωπες ιδιότητες, δε νοείται να πεθάνει και για ορισμένους ένας τέτοιος θάνατος αποτελεί ακόμα πιο ντροπιαστική ήττα.

Ασκήσεις επί πνευματικού χάρτου και ανεξιχνίαστες θεολογικές αερολογίες βοηθούν την ανθρώπινη φύση που είναι απόλυτα ανασφαλής και αμήχανη να στρέψει αλλού την προσοχή της από το σημείο της κρίσης που της κόβει την ανάσα: το θάνατο.

Κι Αυτός, μεγαλόψυχα προέβη σε υποχωρήσεις από την εικόνα ενός δημιουργού που δε χάνει ευκαιρία να δείξει πόσο δυνατός κι ανίκητος είναι, επιτρέποντάς μας να έχουμε αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις και αμφιβολίες.

Σκέφτομαι, αυτό δεν είναι το σημείο που ο αθάνατος θεός συναντά το θνητό άνθρωπο, τον αγκαλιάζει και περπατούν μαζί;