Περί φωτός και φωτισμού

Είχα πει ότι θα προειδοποιώ για τα σύντομα κείμενα της “άλλης πλευράς” που θα παρεισφρέουν στις αναρτήσεις μου. Ε λοιπόν, το Περί φωτός και φωτισμού είναι το τρίτο μικρό κείμενο μετά τα Μνήμες από το μικρό δωμάτιο και Παγερά χαμόγελα αγάπης.

Φωτίζουμε προσώρας σκοτεινές πλευρές της ζωής μας που τόσον καιρό κρατούσαμε ερμητικά μακριά από την καθημερινότητά μας. Και μετά, με ύφος χιλίων καρδιναλίων που επιζητούν την αλήθεια και το φωτισμό υπό το αδιάψευστο βλέμμα της κάμερας, ξανασβήνουμε το φανό και συνεχίζουμε το βίο μας με κρυφό καμάρι για το θάρρος που επιδείξαμε. Η ευεργασία από τις στιγμές του φωτός (αλλά όχι της φώτισης!) μας βοηθάει να αντέξουμε το σκοτάδι που ακολουθεί.

Διεκδικώ με αξιοπρέπεια την προσοχή σας αυτήν την ώρα και όλες τις σκέψεις που θα προκύψουν από αυτήν την προσοχή στο μέλλον σας (όχι το δικό μου): κάτι σα μελλοντικά δικαιώματα από τη μεταπώληση ενός ποδοσφαιριστή που δίνεται σε μεταγραφή στο μέλλον, μόνο που δεν προσβλέπω σε οικονομικά οφέλη.

 

Διατηρώ ανέπαφες τις μνήμες από απραγματοποίητα όνειρα. Τις βλέπω να παίρνουν τη μορφή γκρεμισμένων κατοικιών και επειδή αυτό που προξενεί μελαγχολία, αλλάζω τη μορφή τους και τις μεταμορφώνω σε εικόνες αγγέλων που αλλάζουν τόπο διαμονής, κουβαλώντας βαλίτσες γεμάτες χειρόγραφα που θα βοηθήσουν τη φωτιά του ασθενούς φιλόσοφου στο αναμμένο του τζάκι που τρεμοσβήνει.

Για να μην παγώσουν τα σαρκία, πρέπει να κάψουμε βιβλία. Άλλα τους είναι σοφά, άλλα όχι αλλά όλα την ίδια φλόγα βγάζουν.