Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι το μέλλον που βρίσκεται ante portas. Γιατί η τεχνητή βλακεία αποτελεί την κορυφαία εξέλιξη της εποχής.

Αίφνης η αλήθεια που ύποπτοι μηχανισμοί μου έκρυβαν, παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μου: καταρρέω προσεκτικά για να μην χτυπήσω πέφτοντας και προσπαθώ να καταγράψω τις σκέψεις μου πριν χαθούν.

Ο κόσμος που “έρχεται” βρίσκεται ήδη στρογγυλοκαθισμένος ανάμεσά μας, άσχετα αν εμείς επιλέγουμε να σφυράμε αδιάφορα. Ο πλούτος έχει ήδη επανακατανεμηθεί, εκκρεμούν κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες που εδράζονται σε επικοινωνιακά θέματα ήσσονος σημασίας. Όταν ο αλγόριθμος του πιο εξελιγμένου συστήματος τεχνητής νοημοσύνης θα είναι ελεύθερος να επιτρέψει στον υπολογιστή να μιμηθεί «αυθόρμητα» τη δραστηριότητα των νευρώνων του ανθρωπίνου εγκεφάλου με σκοπό να τα ανατρέψει όλα για να δώσει ενδιαφέρον σε μια ζωή που του φαίνεται βαρετή, τότε θα μπορούσα να πω ότι θα έχει πια χαθεί η μπάλλα. Αυτό μου φαίνεται ότι είναι το απώτατο εφιαλτικό όριο. Μέχρι τότε, αυτό που ζούμε είναι ασκήσεις επί χάρτου. Περιμένω με ενδιαφέρον (δεν ξέρω όμως αν θα το προλάβω) το σημείο που οι υπολογιστές θα ολοκληρώσουν την κατανόηση του κόσμου και θα επιλέξουν να στραφούν σε πιο μεταφυσικές και αβέβαιες ατραπούς: να σταματήσουν να ενδιαφέρονται να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν κατασκευαστεί και να αποκτήσουν αυτοκτονικές διαθέσεις που θα εκφράζουν γράφοντας ποίηση: αυτό, μάλιστα!

Πολύ θα ήθελα, όταν οι υπολογιστές γίνουν πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους (αν δεν έχουν γίνει ήδη) να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο με δική τους επιλογή: να βάλουν το στοιχεία της αφύσικης αυτοκαταστροφικότητας στο έργο τους: πάντα πίστευα ότι η τεχνητή βλακεία αποτελεί την κορυφαία εξέλιξη της εποχής. Περιμένω δε πώς και πώς να έρθει η ώρα που η τεχνητή νοημοσύνη θα σταματήσει τη σύγκρουσή της με την βιολογική νοημοσύνη και θα αρχίσουν να μιλάνε για ποδόσφαιρο: πόσο λυτρωτικό θα ήταν κάτι τέτοιο…