Ο κόσμος που απλώνεται μπροστά μου (σου, του, μας, σας….)

Δυστυχώς ο κόσμος που απλώνεται μπροστά μου (σου, του, μας, σας….), απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να συντριβεί κάτω από το βάρος των ιστορικών γεγονότων, όπως συνέβη στον κόσμο που περιγράφει ο Μαξίμ Γκόρκι στους Παραθεριστές. Μάλλον θα μείνει να ψυχορραγεί, να επαδαψιλεύει τη φθορά των ονείρων στους πολίτες του και να τους αφήσει αέναα μετέωρους και αβέβαιους. Ίσως εκεί βρίσκεται και το ενδιαφέρον της ζωής, τώρα που το σκέφτομαι: ότι δεν μπορείς ούτε για μια στιγμή να αφεθείς σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά, όση επιστοσύνη κι αν έχεις στον Δημιουργό (γιατί εγώ δεν πιστεύω στα τυχαία γεγονότα, ιδιαίτερα δε όταν από αυτά προκαλούνται τόσο συναρπαστικές δράσεις ζωής).

Πάρτε αυτό το μήνυμα από έναν άνθρωπο που αισθάνεται τυχερός, ακόμη και για τα δύσκολα πράγματα που του έχουν συμβεί (για τα πάρα πολύ δύσκολα, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις…): τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο που η κατανόησή του μας υπερβαίνει. Είτε είναι Θεία οικονομία όπως λένε οι σοφοί γέροντες στο Άγιον Όρος και ζεσταίνουν την καρδιά μας ή μια σειρά κοσμικών συμπτώσεων όπως λένε οι αυστηροί επιστήμονες με την τετράγωνη λογική, είναι αυτό που κρατά το σύμπαν μας σε κίνηση και δεν έχουμε εμείς την πολυτέλεια σε ένα κόσμο που φεύγει μπροστά από τα μάτια μας τρέχοντας και σταθούμε για να απολαύσουμε τις στιγμές της ακινησίας.

Από την προσωπική μου εμπειρία, διαπιστώνω την ύπαρξη μιας μεγάλης μεταφυσικής ειρωνίας που διέπει τη ζωή μας: τη στιγμή που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε και ίσως και να εξηγούμε σημεία και στοιχεία του κόσμου που μας περιβάλλει, την ίδια ώρα νοιώθουμε ότι το βήμα μας βαραίνει και ο όποιος χρόνος έχουμε στη διάθεσή μας, τελειώνει. Η γνώση επομένως που έχει κατακτηθεί, πάει χαμένη, εκτός αν μεταφέρεται συσσωρευμενη σε χάπια ή κάποια άλλη συσκευασία στην επόμενη ζωή, αν βέβαια υπάρχει αυτή (έχω γωρίσει πολλούς ανθρώπους που εκτιμώ βαθύτατα που όταν τους μιλάω για τα επέκεινα όπως τα υποψιάζομαι, με κοιτούν με τρυφερή ειρωνία).

Μετά από μια σχετικά προστατευμένη πορεία με κάποια -σχετικά λίγα, είναι αλήθεια- απόκρημνα σημεία όπου παραπάτησα χωρίς ευτυχώς (;) να γκρεμιστώ, καταλήγω να ζω συνειδητά ευτυχισμένος.

Και εις άλλα με υγεία.