Παγερά χαμόγελα αγάπης

Όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, λαμβάνει αδιευκρίνιστα μηνύματα που του δημιουργούν μεταφυσικές τύψεις. Όταν προσπαθεί να τις μοιραστεί με τους οικείους του, συνήθως βρίσκει μπροστά του παγερά χαμόγελα αγάπης και κάνει πίσω. (Προσοχή, ακολουθεί αλληγορία!). Συνθέτης avant-garde μπαρόκ μουσικής ενίοτε με λαϊκό στίχο (“αν κατά λάθος μου γίνεις πάθος”), μουσικός κάθε είδους ξύλινων πνευστών και ιδιαιτέρως κλαρινέτου, χαρισματικός υδραυλικός με ιδιαίτερο ταλέντο στις σωληνώσεις κουζίνας και τα σιφόνια τουαλετών και -στις -λίγες- ελεύθερες του ώρες, ροκ ποιητής: ένα τέτοιος άνθρωπος δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσει με την αληθινή του ταυτότητα.

Όμηρος των υποσχέσεών του στον εαυτό του και σε άλλους πολλούς (αρκετοί εκ των οποίων του είναι παγερά αδιάφοροι), πορεύεται με επιτυχία στο βίο του χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις. Ο αξιακός πλούτος που κουβαλά μένει αχρησιμοποίητος εντός του.

Αν το μικρό τμήμα του εαυτού του που αποκαλύπτει του φτάνει για να διακρίνεται ή έστω να επιβιώνει αξιοπρεπώς, δεν πρέπει ωστόσο να συμβιβάζεται με αυτό και να μένει εκεί. Πρέπει;

Πρόκειται για το δεύτερο από τα σύντομα κείμενα της “άλλης πλευράς” που θα παρεισφρέουν χωρίς πρότερη ειδοποίηση στις αναρτήσεις μου.

Στενάχωρα ίσως, όχι απόλυτα αυτοβιογραφικά αλλά σε κάθε περίπτωση με υπαρκτό το προσωπικό στοιχείο του υπογράφοντος από διάφορες περιόδους της ζωής του. Δεν αναφέρω ποιο ήταν το πρώτο γιατί οι αναγνώστες μου -αυτοί που έχω γνωρίσει τουλάχιστον- δεν αρέσκονται σε εύκολη τροφή. Επίσης δεν απογυμνώνω τα κείμενα από χαριτωμενιές του γραπτού λόγου που -καλόν είναι- να μένουν στην άκρη και ο αναγνώστης να προχωρά στα δευτερογενή και βαθύτερα αρώματα ζωής των κειμένων. Κάτι σαν ένα καλό κρασί που ουσιαστικά αποκαλύπτεται μετά τις πρώτες εντυπώσεις, ιδιαίτερα δε αν αυτές είναι θετικές.