Μνήμες από το μικρό δωμάτιο

Δεν έχει παράπονα από τη ζωή του. Μικροπικρίες για χαμένες ευκαιρίες, ίσως, αλλά όχι παράπονα. Φιλοξενήθηκε σε ένα μικρό, ταπεινό αλλά ευήλιο δωμάτιο του Πaραδείσου για ένα αδιευκρίνιστο διάστημα που δεν μπορεί να σημειωθεί σε ένα ημερολόγιο τοίχου, αλλά επέστρεψε χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί γιατί συνέβη αυτό. Ο ίδιος πάντως, δεν ήθελε να επιστρέψει.

Στο γυρισμό έφερε μαζί του κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις για να γίνει πιο εύκολη η επαναφορά του στα γήινα και μερικά ολοζώντανα ασπρόμαυρα όνειρα του παρελθόντος που μπορούν να προσφέρουν ελπίδες σε απελπισμένες ψυχές. Χωρίς δισταγμό τα μοιράζεται με όσους τα έχουν ανάγκη αρκεί βέβαια να έχουν την καθαρότητα της ψυχής να του τα ζητήσουν. 

Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές που δείχνουν να πληθαίνουν δεν αποχωρίζεται ποτέ το χαμόγελο που φοράει πρωί-μεσημέρι-βράδυ στο πρόσωπό του. Κι αν μερικοί το παρεξηγούν αυτό το χαμόγελο και το θεωρούν δείγμα ελαφρόνοιας, καθόλου δεν τον πειράζει: οι μέρες του ανταγωνισμού για κάθε τι με τον καθέναν, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Παρά το πνευματικό σκοτάδι, δεν ενδίδει πλέον στις χυδαίες απαιτήσεις των άβρεχτων από αγάπη συγκρατούμενών του στην επίγεια φυλακή.

Δεν έχει ανάγκη φράσεις σε ομηρία που είναι έτοιμες να εκστομιστούν στην πρώτη ευκαιρία. Ο θάνατος των Ποιητών του έχει στοιχίσει, αλλά ξέρει ότι κάποια στιγμή θα τους συναντήσει κι αυτό λειαίνει την ανησυχία του. 

Αλήθεια, ποιος είναι ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους που βρήκε χαραγμένους στο δωμάτιο του παραδείσου που τον φιλοξενούσε;

And in the end, the love you take

is equal to the love you make;