Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Συνεδρία μ΄έναν αόρατο ψυχίατρο που κάθεται απέναντί μου



Ευγενικά, σπρώχνω στην άκρη υποχόνδριους που εμμονικά μου κάνουν υποδείξεις επί παντός επιστητού με το ενοχλητικό ύφος του ανώτερου ανθρώπου που, από μεγαλοκαρδία, προτίθεται να μοιραστεί μαζί μου μέρος της υπέρτατης γνώσης της οποίας είναι κάτοχος. Με αυταρέσκεια αλλά και ασάφεια δεν μου εξηγεί πώς αυτή η γνώση έγινε κτήμα του. Μάλλον έχει καταλάβει οτι είναι συνήθης πρακτική τέτοιου είδους ανθρώπων να μην εξηγούν αλλά να αφήνουν να αιωρείται ένα σύννεφο μυστηρίου γύρω τους, που καλύπτει τα κενά και μειώνει την ανάγκη παράθεσης χειροπιαστών αποδείξεων. Ανέκαθεν είχα μια δυσκολία να ανεχθώ αυτούς τους αερατζήδες σαμάνους αλλά, ομολογώ ότι, όσες φορές βρέθηκα από σύμπτωση στη θέση τους, διεπίστωσα οτι αυτό το συναίσθημα ήταν απολαυστικό. Κι από την άλλη μεριά, όσες φορές επέλεξα να μείνω σιωπηλός μέχρι να αντιληφθώ τί θα μπορούσα να καταθέσω που να δίνει προστιθέμενη αξία στη συζήτηση, αντιμετωπίστηκα σα να ήταν η σιωπή μου το τουμπεκί του ανασφαλούς.


Καταλήγω συνήθως να μιλώ εμφαντικά και (όσες φορές το μπορώ) χαριτωμένα, κερδίζοντας εύκολους ρούμπους από μια συμπεριφορά που δεν είναι σημείο του αληθινού μου εαυτού. Εάν αυτόν θέλετε, αυτόν θα σας δίνω... Ο αόρατος άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου δεν παίρνει θέση, με αφήνει τα βγάλω εγώ τα κάστανα απ’ τη φωτιά κι αυτός κάθε τόσο όλο και κάτι σημειώνει στο μπλοκάκι του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: