Τα όνειρά σου ξεθωριάζουν κι εσύ κοιτάζεις αλλού

Κάποιες φορές, όταν είσαι κουρασμένος (και δε μιλάω ασφαλώς για σωματικό κάματο) δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά τις ελπίδες σου για τη ζωή: σα να βρίσκεται ανάμεσα σε εσένα και την ελπίδα ένα ύφασμα που μειώνει τη φωτεινότητα της εικόνας που αντικρύζουν τα μάτια σου κι αυτό κάνει αυτό που ευχόσουν να φαίνεται λιγότερο γοητευτικό. Κι εκείνη την ώρα, ενώ γνωρίζεις καλά οτι έχεις πολλά όνειρα (για την οικογένειά σου, κυρίως, αλλά και για την πατρίδα σου και τον κόσμο ολόκληρο), δεν μπορείς να τα διακρίνεις καθαρά και ελλοχεύει ο κίνδυνος να τα ξεχάσεις. Ν’ αδειάσει το μυαλό σου απ’ όλα αυτά και να χαθούν. Μέσα σου, θα έχεις μια αδιευκρίνιστη πίκρα για κάτι που κάποτε το ήθελες πολύ αλλά έμεινε απραγματοποίητο. Κι απομακρύνεσαι και γίνεσαι θεατής ενός αόριστου ονείρου που δε σε αφορά. Τα φαντεζί τραύματα περνούν με τον καιρό και μένει μόνο μια αδιευκρίνιστη μουντίλα που καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον ωφέλιμο χώρο του πλάνου της ζωής. Κάθε τέτοια στιγμή απάθειας, μειώνει την αξία των αρχικών σου ονείρων, τα αποχρωματίζει. Κι έτσι τελικά καθίσταται εύκολο να τα αρνηθείς και να τα εγκαταλείψεις.

Κι εκείνη την ώρα που προσπαθείς να βρεις κάπου να κρατηθείς, έρχονται αλλότριες ελπίδες και σου κλείνουν το μάτι.

Διώχτες, δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν.