ΑΣΤΡΟΝ... Ο νέος τρόπος να βλέπεις σινεμά. ΤΟΤΕ!

Ήταν αρχές του 1996. Ο κινηματογράφος ΑΣΤΡΟΝ (που λειτουργούσε αδιάλειπτα από το 1957) είχε ήδη ολοκληρώσει το Σεπτέμβριο του 1995 μια ριζική ανακαίνιση και είχε βρεθεί για μια ακόμη φορά στην κορυφή των κινηματογραφικών αιθουσών της Αθήνας (και, προφανώς και της Ελλάδας). Σε αυτό είχαν συμβάλλει οι εμπορικές ταινίες που προβλήθηκαν αμέσως μετά την ανακαίνιση που έφεραν το κόσμο στην αίθουσα και του έδωσαν την ευκαιρία να δει τις αλλαγές και να αγαπήσει την αίθουσα αυτή. Για τους παλαιότερους, αιχμή του δόρατος ήταν ο θρυλικός ΒΡΑΧΟΣ (THE ROCK) με τον Sean Connery, που προβλήθηκε επτά (7) συνεχόμενες εβδομάδες και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων όλων των εποχών για το ΑΣΤΡΟΝ.

Αν ο νεωτερισμός του ΑΣΤΡΟΝ το 1957 ήταν ότι η “πλατεία του βρισκόταν στον εξώστη”, χάρις σε έναν πρωτότυπο τρόπο τοποθέτησης των 1.100 καθισμάτων του κινηματογράφου που είχε σχεδιάσει ο (μετέπειτα Ακαδημαϊκός) αρχιτέκτων Σόλων Κυδωνιάτης, κατά την επαναφορά του στην κορυφή είχαν γίνει επίσης νεωτεριστικές κινήσεις. Ενδεικτικά αναφέρω το συγκρότημα Jazz the two of us που έπαιζε στα διαλείμματα live κάθε εβδομάδα στο πάνω φουαγιέ της αίθουσας από την Παρασκευή έως την Κυριακή, το Bar που σέρβιρε το ποτό margarita και μεξικάνικα nachos πολύ πριν γίνουν της μόδας (σκεφτείτε, μιλάμε για το 1995, είκοσι δύο χρόνια πριν!), το ΑΣΤΡΟΝ Lipton Jazz Club που λειτουργούσε τα πρωινά της Κυριακής, το περιοδικό ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΣΤΡΟΝ αντί προγράμματος, διαφημίσεις που δημοσιεύονταν στα περιοδικά  της εποχής (lifestyle και κινηματογραφικά), ακόμη και τηλεοπτικό spot του κινηματογράφου προβλήθηκε σε τηλεοπτικά κανάλια της εποχής! Κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει ούτε και ξανα-έγινε στα χρονικά: μεμονωμένη κινηματογραφική αίθουσα να προβάλλει spot (που μάλιστα είχε παραχθεί από κινηματογραφικό συνεργείο... θυμάμαι τα γυρίσματα!).

Αυτήν την περίοδο που τακτοποιώ το αρχείο μου, έπεσα πάνω σε αυτό το φιλόδοξο, προσεκτικά πομπώδες και (πλέον, έτσι δείχνει) τρυφερά ντεμοντέ τηλεοπτικό σποτ για το ΑΣΤΡΟΝ που παραπέμπει σε αλλοτινές, περασμένες εποχές που προχωρούν με αξιοπρέπεια προς τη λήθη (με χαρά θα δημοσιεύσω τα ονόματα των δημιουργών, τα οποία δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή για να είμαι ειλικρινής).   

Η επέλαση των cineplexes ήταν προ των πυλών αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχαμε αντιληφθεί (ώς Προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αιθουσαρχών-Κινηματογραφιστών της οποίας είχα εκλεγεί Γενικός Γραμματέας χάρις στο ιστορικό όνομα της οικογενείας μου -ο πατέρας μου είχε ήδη “φύγει” από το 1990) πόσο αναπότρεπτο και τελεσίδικο θα ήταν αυτό το γεγονός. Νομίζω οτι ο μικρότερός αδελφός μου Πέτρος (που κι αυτός δούλεψε σκληρά για το ΑΣΤΡΟΝ) βίωσε πιο έντονα της απώλεια του οικογενειακού αστεριού μας...

Με πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις: μάλλον αυτή είναι η καλύτερη στιγμή να σταματήσω!

Ήταν αρχές του 1996. Ο κινηματογράφος ΑΣΤΡΟΝ (που λειτουργούσε αδιάλειπτα από το 1957) είχε ήδη ολοκληρώσει το Σεπτέμβριο του 1995 μια ριζική ανακαίνιση και είχε βρεθεί για μια ακόμη φορά στην κορυφή των κινηματογραφικών αιθουσών της Αθήνας (και, προφανώς και της Ελλάδας). Σε αυτό είχαν συμβάλλει οι εμπορικές ταινίες που προβλήθηκαν αμέσως μετά την ανακαίνιση που έφεραν το κόσμο στην αίθουσα και του έδωσαν την ευκαιρία να δει τις αλλαγές και να αγαπήσει την αίθουσα αυτή. Για τους παλαιότερους, αιχμή του δόρατος ήταν ο θρυλικός ΒΡΑΧΟΣ (THE ROCK) με τον Sean Connery, που προβλήθηκε επτά (7) συνεχόμενες εβδομάδες και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων όλων των εποχών για το ΑΣΤΡΟΝ.

Αν ο νεωτερισμός του ΑΣΤΡΟΝ το 1957 ήταν ότι η “πλατεία του βρισκόταν στον εξώστη”, χάρις σε έναν πρωτότυπο τρόπο τοποθέτησης των 1.100 καθισμάτων του κινηματογράφου που είχε σχεδιάσει ο (μετέπειτα Ακαδημαϊκός) αρχιτέκτων Σόλων Κυδωνιάτης, κατά την επαναφορά του στην κορυφή είχαν γίνει επίσης νεωτεριστικές κινήσεις. Ενδεικτικά αναφέρω το συγκρότημα Jazz the two of us που έπαιζε στα διαλείμματα live κάθε εβδομάδα στο πάνω φουαγιέ της αίθουσας από την Παρασκευή έως την Κυριακή, το Bar που σέρβιρε το ποτό margarita και μεξικάνικα nachos πολύ πριν γίνουν της μόδας (σκεφτείτε, μιλάμε για το 1995, είκοσι δύο χρόνια πριν!), το ΑΣΤΡΟΝ Lipton Jazz Club που λειτουργούσε τα πρωινά της Κυριακής, το περιοδικό ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΣΤΡΟΝ αντί προγράμματος, διαφημίσεις που δημοσιεύονταν στα περιοδικά  της εποχής (lifestyle και κινηματογραφικά), ακόμη και τηλεοπτικό spot του κινηματογράφου προβλήθηκε σε τηλεοπτικά κανάλια της εποχής! Κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει ούτε και ξανα-έγινε στα χρονικά: μεμονωμένη κινηματογραφική αίθουσα να προβάλλει spot (που μάλιστα είχε παραχθεί από κινηματογραφικό συνεργείο... θυμάμαι τα γυρίσματα!).

Αυτήν την περίοδο που τακτοποιώ το αρχείο μου, έπεσα πάνω σε αυτό το φιλόδοξο, προσεκτικά πομπώδες και (πλέον, έτσι δείχνει) τρυφερά ντεμοντέ τηλεοπτικό σποτ για το ΑΣΤΡΟΝ που παραπέμπει σε αλλοτινές, περασμένες εποχές που προχωρούν με αξιοπρέπεια προς τη λήθη (με χαρά θα δημοσιεύσω τα ονόματα των δημιουργών, τα οποία δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή για να είμαι ειλικρινής).   

Η επέλαση των cineplexes ήταν, εκείνη την εποχή, προ των πυλών αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχαμε αντιληφθεί (ώς Προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αιθουσαρχών-Κινηματογραφιστών της οποίας είχα εκλεγεί Γενικός Γραμματέας χάρις στο ιστορικό όνομα της οικογενείας μου -ο πατέρας μου είχε ήδη “φύγει” από το 1990) πόσο αναπότρεπτο και τελεσίδικο θα ήταν αυτό το γεγονός. Νομίζω οτι ο μικρότερός αδελφός μου Πέτρος (που κι αυτός δούλεψε σκληρά για το ΑΣΤΡΟΝ) βίωσε πιο έντονα της απώλεια του οικογενειακού αστεριού μας...

Με πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις: μάλλον αυτή είναι η καλύτερη στιγμή να σταματήσω!