Ποιός κάλεσε το φως στο δωμάτιό μου;

Καθόμουν ήσυχος στο ημι-σκότεινο δωμάτιο παρέα με ξεθυμασμένους στοχασμούς από τα ροκ χρόνια: να το ξέρετε, το πρώτο πράγμα που εξαφανίζει από τη ζωή η οικογενειακή ευτυχία, είναι οι ροκ στοχασμοί. Γι αυτό, αν κάποια στιγμή κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στη ζωή μου ροκ στοχασμοί με το απορημένο ύφος “τί γυρεύω εγώ εδώ;” του αποδημητικού πτηνού στη χειμωνιά, τους ανοίγω την πόρτα και τους αφήνω να μπουν μέσα να ζεσταθούν. Όταν, λίγο αργότερα, αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν να πέσουν θύματα μεταφυσικής χειραγώγησης, εξαφανίζονται με ελαφρά πηδηματάκια.

Ο λόγος της ανύποπτης εμφάνισης αυτών των στοχασμών είναι οτι τα κεκτημένα βαρέθηκαν να συνωστίζονται σε ντουλάπια και το θυμικό αναζητά διέξοδο σε στρογγυλεμένες αναμνήσεις και εμπειρίες από το παρελθόν, που μπορούν εκ του ασφαλούς να χρησιμοποιούνται σε συναρπαστικές διηγήσεις... αλλά μέχρι εκεί!

Ευρισκόμενος εικονικά σε ένα βίαιο παρελθόν με μελό απόχρώσεις πλέον, οι ύπουλοι φίλοι μπερδεύονται στο μυαλό σου με τους ανοιχτόκαρδους εχθρούς: δε βγάζεις άκρη. Κύματα τύψεων για τα κακώς καμωμένα μας κάνουν την εμφάνισή τους. Έρχονται στιγμές που το τοπίο καθαρίζει και μπορείς εύκολα να διακρίνεις τα λάθη του παρελθόντος σου, ηθελημένα ή αθέλητα. Και να καταλάβεις ποιούς πλήγωσες: κατά κατά έναν παράξενο τρόπο, αυτοί που σε πληγώσανε είναι συνήθως εξαφανισμένοι από το τοπίο, εκείνη την ώρα! Μένει μόνο ο φόβος για τις συνέπειες των λαθών σου, κουλουριασμένος σα φίδι στα πόδια, έτοιμος να χυμήξει πάνω σου και να σε κάνει μια χαψιά.

Γι αυτό σου λέω, είναι καλύτερα να βυθίζεται στον ύπνο, παρά στις ενοχές.

ΥΓ. Μπορεί το προχωρημένο της νύχτας να δίνει βήμα σε απαγορευμένες -κατά τη διάρκεια της ημέρας- σκέψεις, αλλά όταν βρίσκω το κουράγιο να σηκωθώ για να τις καταγράψω, έχω τη δυνατότητα την επόμενη μέρα να τις διαβάζω και να αναρωτιέμαι: “Τί θέλει να πει ο ποιητής;”