Μελαγχολώ επιλεκτικά (ή μήπως πρόκειται για γεροντικές γκρίνιες... Θε μου, από τώρα;!!!)

Λυπάμαι (και πολύ συχνά, ανησυχώ με τις επερχόμενες συνέπειες στην κοινωνία όπου ζουν ήδη τα παιδιά μου) με πράγματα που παρατηρώ στην καθημερινή μου ζωή και τείνουν να γίνουν αναντίρρηρα δεδομένα. Βέβαια είναι προφανές οτι ενώ η λύπη εύκολα εισρέει στην καθημερινότητά μας (ίσως γιατί εξίσου εύκολα ξεχνιέται και απομακρύνεται), η μελαγχολία μας δείχνει να είναι επιλεκτική. Ο καθένας δηλαδή, επιλέγει τα δυσάρεστα γεγονότα που κατακρατάει εντός του (είτε τα διαχειρίζεται ή όχι), τα αφήνει τα εισχωρίσουν στο νου του και από εκεί στην καρδιά, επηρεάζοντας πλέον τη διάθεση και τη ζωή του. Τα περισσότερα από αυτά που παίρνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό (“δυσάρεστο”) οφείλονται στα βιώματά μας, στις αρχές που πήραμε από τις οικογένειές μας και, σε μεγάλο βαθμό, στις επιλογές ζωής που έχουμε κάνει.

Συχνότατα δε, οι εστίες φθοράς είναι αδιευκρίνιστες , εισέρχονται εντός μας ανύποπτα και με αδιόρατες διαδικασίες καταλήγουν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα της καθημερινότητας από το οποίο απορρέει η στενάχωρη -όλο και περισσότερο- απάντηση στην ερώτηση που μας κάνουν οι άνθρωποι τριγύρω:-“πώς είσαι;”. 

Πέρα από τα μη εύκολα διαπιστούμενα, κατέγραψα κάποιες πρόσφατες αιτίες ενόχλησης και λύπης που νοιώθω οτι καταλήγουν ως επιλεγμένες εστίες μελαγχολίας. Τις αναφέρω κατωτέρω με τη βεβαιότητα οτι μπορεί μερικές να έχουν παραληφθεί. Επιλέγω λοιπόν να μελαγχολήσω:       

·         που πολλές ιστορικές κινηματογραφικές αίθουσες (όπως το ΑΣΤΡΟΝ που το γνωρίζω από πρώτο χέρι) έχουν κλείσει (αναφέρομαι φυσικά στις μεμονωμένες αίθουσες που θυσιάστηκαν στο βωμό του νέου τρόπου να βλέπεις σινεμά σε οθόνη κινητού τηλεφώνου ή και πολυ-πολυ χώρους σε malls, halls & shopping centers.

·         που οι εκδοτικοί οίκοι πιέζονται από τις συνθήκες και έχουν αναγκαστεί να κλείσουν, όπως και τα βιβλιοπωλεία, ιδιαίτερα δε ορισμένα κεντρικά και ιστορικά. Και μαζί μ’αυτά, τα δισκοπωλεία: πού είναι το POP 11, το MUSIC HALL και το HAPPENING; Και το μικρό συναοικιακό δισκοπωλείο μου λείπει!

·         που κανείς δε σέβεται την ελληνική γλώσσα (που, μαζί με την κινεζική είναι η μακρότερη σε ιστορία γλώσσα στον κόσμο) όσο της αξίζει. Ελάχιστοι κρίνουν σκόπιμο να την χρησιμοποιούν στην καθημερινή τους επικοινωνία, αν και διαθέτει ένα τεράστιο γλωσσικό πλούτο που έχει τροφοδοτήσει όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Αρκεί να τονιστεί ότι όλες οι λέξεις στις ευρωπαϊκές γλώσσες που αναφέρονται σε έννοιες πολιτισμού, ιατρικής, κλπ. είναι ελληνικές.

·         που όλοι μας αλλά κυρίως οι νέοι άνθρωποι χρησιμοποιούν ακατανόητους κώδικες επικοινωνίας με ξενικές εκφράσεις, λέξεις στα greeklish  και τελικά οδηγούμε σε απαξίωση τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, που υποχωρεί με αξιοπρέπεια, συμπαρασύροντας στο κενό τον πολιτισμό μας. 

·         που η ορθογραφία και ο τονισμός, δεν έχει πλέον εφαρμογή στη νέα τάξη πραγμάτων. Τραβούσα τα μαλλιά μου όταν έμαθα οτι ο πρωθυπουργός της χώρας έκανε παιδαριώδες ορθογραφικόά λάθος (“φιλοξενεία”!!!! στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στις 14-9-2017), δείχνοντας έμπρακτα στη νέα γενιά ότι  δικαιούνται να έχουν ελπίδες οτι θα προκόψουν στη ζωή τους ακόμη κι αν είναι απαίδευτοι και ανορθόγραφοι.

Πάνω απ΄όλα, μελαγχολώ που η μελαγχολία μου συμβολική μόνο αξία δείχνει να έχει στη σημερινή κοινωνία.

Δεν είμαι ακόμη γκρινιάρης γέρος, αλλά είμαι σε καλό δρόμο για να γίνω...

ΥΓ. Ίσως ο τρόπος γραφής μου επηρρεάζεται από τις ώρες (αργάμιση) που κάθομαι και καταγράφω το ημερολόγιο της ημέρας.