Τα ύπουλα χάδια του καλοκαιριού: ευτυχώς, τέλος!

Αγνοώ τα ύπουλα χάδια του τέλους του καλοκαιριού που αργοπεθαίνει και ετοιμάζομαι να υποδεχτώ το φθινόπωρο, την εποχή οπότε κατακαθίζουν οι χαζοχαρούμενες μνήμες ενός παράλληλου (αλλά όχι αληθινού) σύμπαντος που συνυπήρχε μέσα μας για τρεις μήνες με την ανοχή μας. ‘Οπως όλοι, ετοιμάζομαι να αναλάβω τις ευθύνες μου με αβέβαια αποτελέσματα. Η επάνοδος στη νηφαλιότητα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, απαιτείται χρόνος και τόλμη για να εμφανιστεί επί τέλους η αλήθεια. Ο Aldous Huxley λέει οτι η αλήθεια είναι σημαντική, αλλά από πρακτική σκοπιά η σιωπή γύρω από την αλήθεια είναι σημαντικότερη. Αν και έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον άνδρα (Huxley) δε χρειάζεται να καταφύγω στη σιωπή εμφαντικά: άλλωστε και να φωνάξω, αυτήν την περίοδο κανείς δε θα με ακούσει.

Μπροστά μου (όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή) βρίσκονται εύκολες συγκινήσεις με άπλετο ήλιο και θάλασσα που με ακινητοποιούν αλληλεπιδρώντας με τις απαιτήσεις του φθινοπώρου (που προφανώς βρίσκονται πιο κοντά στις αληθινές απαιτήσεις της ζωής). Τα σβησμένα λίμπιντα ξεκαθαρίζουν το μυαλό μου και μου επιτρέπουν να υποδεχτώ τη συναισθηματική ανάνηψη του φθινοπώρου. Δεν έχω αυταπάτες ότι οι όποιες ικανότητές μου που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου το τελευταίο διάστημα θα βρουν επί τέλους γόνιμο έδαφος για να ανθίσουν, αλλά ομολογώ οτι η επίσημη έλευση του τέλους του καλοκαιριού με ανακουφίζει.