Διστακτικός

Στέκομαι διστακτικός απέναντι στη λευκή σελίδα χαρτί που έχω μπροστά μου. Έχω μεν αποφασίσει να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι σε αυτά που έχουν συγκεντρωθεί εντός μου και αναζητούν ευγενικά μία δίοδο, αλλά προσπαθώ να καθυστερήσω την καταγραφή τους, λες και η έναρξη της κοινοποίησης των στιγμών στον χρόνο και των σημαδιών μου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι (έβλεπα προ ολίγου οτι μόνο στο blog έφθασαν τα 1.250 με το σημερινό...) θα σηματοδοτήσουν τη ολοκλήρωση μιας ανέμελης περιόδου. Δε θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα κυρήξει τη λήψη του καλοκαιριού και μαζί μ’ αυτό και των διακοπών. Ούτως ή άλλως, έχω κατά καιρούς ομολογήσει οτι η αγαπημένη μου εποχή είναι το φθινόπωρο κι έτσι θεωρώ το καλοκαίρι εποχή για τους επίτηδες χαρούμενους. Ασφυκτιώ όμως μπροστά στη συλλογική μεθόδευση για την αποσιώπηση της οργής των άβουλων πολιτών (εμού συμπεριλαμβανομένου φυσικά) που οδηγεί σε ρήγματα στην πίστη μας στη ζωή. Όλα όσα συμβαίνουν το καλοκαίρι, αφορούν έναν παράπλευρο κόσμο που επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας. Κατά έναν παράξενο δε τρόπο, τα παρατηρούμε σα μη προσμετρώνται στην κανονική μας ζωή που επανέρχεται σε λειτουργία με την επιστροφή -ψυχή τε και σώματι- των ορδών από την εικονική πραγματικότητα των “διακοπών”. Λες και αυτός που επιστρέφει από τις διακοπές είναι ένας ανεύθυνος, διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που κουκούλωσε όλες τις σκιές φεύγοντας και ανεχώρησε για ανάπαυση που “τόσο ανάγκη είχε”. Ευρισκόμενος μέσα στο κοπάδι, είμαι υποχρεωμένος να αποδέχομαι τα ισχύοντα στην κοινωνία που, σε μεγάλο βαθμό, αναχωρεί για διακοπές σφυρίζοντας αδιάφορα και επανέρχεται για να σοκαριστεί από τις δραματικές διαπιστώσεις που είναι στην πραγματικότητα ακριβώς αυτά που άφησε φεύγοντας και τώρα απλώς τα ξεκουκούλωσε.

Γι αυτό δηλώνω διστακτικός, αλλά όσο περνάει ο καιρός με ενοχλεί η απάθειά μου.