Η εκδίκηση του φλώρου: iphones, ipads, άι πνίξου!

Βλέπω τριγύρω όλο και λιγότερους ανθρώπους με βλέμμα που λάμπει. Ίσως οι οθόνες των υπολογιστών και των ipads να σβήνουν τις ανθρώπινες ορμές. Τη μόνη ορμή που τη βλέπω ακόμη ενεργή, είναι η «ορμή θανάτου», του ενστίκτου που επιδιώκει την καταστροφή του ίδιου μας του εαυτού: ευχαριστώ Ζίγκμουντ, αυτό έψαχνα. Με λυπεί η αποδοχή του “θλιβερού μοιραίου”, του άδικου αλλά αναπότρεπτου προδιαγεγραμμένου μέλλοντος για το οποίο δε φταίμε εμείς, αλλά οι άλλοι: αν βρώ μπροστά μου έναν από τους “άλλους” που μας έφεραν σε αυτό το σημείο, δε θα τον χτυπήσω αλλά θα κάνω κάτι ακόμα χειρότερο, θα τον προσβάλλω βάναυσα:

Καθ’ όλην την διάρκεια του βίου σας, κύριε, θα του πω με υποτιμητικό ύφος, σας διέκρινε μια αβελτηρία! (δε θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “αφροσύνη” γιατί δε θέλω να καταλάβει σε τί αναφέρομαι... νομίζω οτι με αυτόν τον τρόπο, η προσβολή μου θα είναι ακόμη πιο σκληρή!). Δεν επιδέχεστε βελτίωση, στην περίπτωσή σας, the only way is down...

Τότε πια θα καταλάβει τί εννοώ και θα αισθανθεί πολύ άσχημα. Και μετά, θα του δώσω το τελειωτικό χτύπημα: θα του γυρίσω την πλάτη και θα απομακρυνθώ. Σύξυλος θα μείνει, είμαι σίγουρος, το βράδυ δε θα μπορέσει να κοιμηθεί μετά από αυτό.

Κι εγώ, μη νομίσετε, θα πάω να κλειστώ στο σπίτι για να δω από την αρχή όλα τα επεισόδια του «Επιζήσαντος» που, για λόγους αρχής, αρνήθηκα με αγένεια να παρακολουθήσω όλο αυτό το διάστημα. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η σειρά είναι βγαλμένη από την καθημερινότητα και μας γεννά ιδέες για τη διαχείριση των δυσκολιών της ζωής μας και ήταν λάθος που έθεσα εαυτόν στο 10% που αρνήθηκε να την παρακολουθήσει.  

 

Μόνο που θα ήθελα να παρακαλέσω κάτι τον διαχειριστή των αεροψεκασμών:

Κύριε ψεκαστά, μπορούμε να αλλάξουμε το χαρμάνι για να ανάψουν λίγο τα αίματα;