Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως οὐδὲ φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως ἄνευ τοῦ ἡδέως· ὅτῳ δὲ τοῦτο μὴ ὑπάρχει͵ οὐκ ἔστι τοῦτον ἡδέως ζῆν

Ακόμη κι έτσι, περήφανα υποχωρώ για να μη δώσω το δικαίωμα σε ευτελή διλήμματα να μπουν στο τραπέζι των θεμάτων που με απασχολούν στην καθημερινότητά μου. Δεν με πειράζει αν οι φίλοι μου ανησυχούν για εμένα. Αυτοί, μπορεί να έχουν συνηθίσει να με βλέπουν να διεκδικώ το δίκιο μου φωνασκώντας, αλλά την κρίσιμη στιγμή, όταν μένω στην άκρη βγάζοντας το σκασμό, δεν ανησυχούν, μου δείχνουν εμπιστοσύνη. Για να είμαι ειλικρινής, μερικές φορές -ευτυχώς, όλο και σπανιότερα όσο μεγαλώνω- μου φαίνεται αφόρητα βαρετό να ζω “φρόνιμα, ηθικά και δίκαια” . Εκείνη ακριβώς τη στιγμή εμφανίζεται ο σοφός Βολκάνιος Σποκ από το Star Treck που θα αναρωτιόταν “define φρόνιμα, ηθικά και δίκαια” ζητώντας μια αποσαφήνιση που σου δίνει χρόνο. Κατά τα ψέμματα όμως, όσο ενδελεχής κι αν είναι η εσωτερική ανάλυση, κατά βάθος γνωρίζουμε ποιό είναι το ηθικό και το δίκαιο κατά συνείδηση. Πολύ θα ήθελα, για να είμαι ειλικρινής, να απελευθερώσω την ψυχή μου από φόβους και πάθη και να βρεθώ σε έναν ωκεανό δημιουργικής και υπεύθυνης απάθειας.  Και για να το επιτύχω αυτό, θα ήμουν πρόθυμος αυτοστιγμεί να θυσιάσω ματαιόδοξες ηδονές που πλέον δεν ἐχουν πλέον ιδιαίτερη αξία για εμένα. Και τότε, να ζώ “φρόνιμα, ηθικά και δίκαια” θα ήταν πιο εφικτό και μάλιστα θα με οδηγούσε τελικά σε ευεξία. Όσο οι φυσικές ικανότητες και δυνάμεις μου υποχωρούν, μπορώ άφοβα να προκρίνω την χρήση των πνευματικών και μάλιστα χωρίς αν αισθάνομαι οτι υποχωρώ ή συμβιβάζομαι. 

Ως εκεί, “τόχω” και μπορώ να συνεχίσω την πορεία μου χωρίς μεμψιμοιρίες.

Το μυαλό μου παίρνει παράξενες στροφές αργά το βράδυ, το βλέπω στα κείμενά μου. Θα το κοιτάξω...

* «Δεν είναι δυνατό να ζει κανείς ευχάριστα, αν δεν ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως και δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, αν δεν ζει ευχάριστα».