Χωροχρονική γαλήνη και υπαρξιακή επίγνωση του τέλους με τη συνεπαγόμενη ιλαρή κατήφεια της χαρμολύπης: Εγώ τα έχω αυτά!

Εγώ τα έχω αυτά! Τουλάχιστον, σύμφωνα με την κριτική του βιβλίου μου “Τα νέα της άλλης πλευράς” στο http://www.diavasame.gr (http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_2756) από τον ποιητή, λογοτέχνη, θεατρολόγο και κριτικό λογοτεχνίας και θεάτρου  Κωνσταντίνο Μπούρα.

Με τιμά που ο κύριος Μπούρας έχει αναλύσει το περιεχόμενο του βιβλίου μου και με χαροποιεί που έχει ανακαλύψει τα φωτεινά σημεία του έργου μου μέσα στο σκοτεινό σκηνικό που έχω στήσει για λόγους συγγραφικής οικονομίας.

Τον ευχαριστώ για τα τιμητικά του λόγια.

Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης

ΥΓ. Το διήγημα «Ο ανύπαρκτος ιππότης» στο οποίο αναφέρεται είναι από τα αγαπημένα μου.

Με ταξίδεψε αυτό το πρωτότυπο βιβλίο του ιδιοφυούς –ως φαίνεται– Κωνσταντίνου Ν. Ιωαννίδη. Βραχέα κείμενα, σύντομα, μα διόλου «βιαστικά» ή «νευρικά». Το αντίθετο. Ενός είδους χωροχρονική γαλήνη, αντίθετη της μεταφυσικής και με τη συναίσθηση ότι ζούμε μια φορά, αλλά για πάντα –κάθε στιγμή μας εγγράφεται στην Αιωνιότητα– ακόμα και τα έργα που δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε, κλωθογύριζαν όμως σαν σκέψεις στο μυαλό μας, όπως φαίνεται στο αριστουργηματικό διήγημα: «Ο ανύπαρκτος ιππότης». Αυτή η ασυνήθιστη προσωπική (και προσωκρατική ίσως) κοσμοθεωρία για το ποτάμι της Υλο-ενέργειας που διαβρέχει τα πάντα καθιστώντας τα αθάνατα, ενώ εμείς ως ανθρώπινες υπάρξεις είμαστε απλώς αναλώσιμες (κι όχι απαραιτήτως ανακυκλώσιμες, αφού ο χαμένος ναύτης από το περίφημο «πείραμα της Φιλαδέλφειας» χάνεται κατά λάθος στη σύγχρονη Νέα Φιλαδέλφεια, στο πρώτο και ξεχωριστό διήγημα της συλλογής με τον σατιρικό τίτλο «The Νέα Φιλαδέλφεια Experiment»). Φουτουριστικά δεν θα μπορούσες να τα πεις αυτά τα ταχυδράματα, σουρεαλιστικά ίσως (μα όλη η Λογοτεχνία δεν είναι εξ ορισμού υπέρ-ρεαλιστική;). Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί μία γραφή ακόμα αχαρτογράφητη ενός πνεύματος λαμπρού, εικονοκλαστικού και μοναχικού (όχι απαραίτητα τραγικού, αφού βιώνει αυτή του την ιδιαιτερότητα ως αυτογνωσιακό σκαλοπάτι στη μακρά, ατέρμονα εξελικτική του κλίμακα). Είναι σπάνιες οι φορές που απολαμβάνω ως κριτικός πρωτότυπες φωνές, κείμενα που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και οι όποιες διακειμενικές τους αναφορές, οι παραπομπές και οι υποσημειώσεις τους δεν είναι απόδειξη πνευματικής φτώχειας και ξύλινης γλώσσας, αλλά το αντίθετο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Λέω να το κρατήσω πλάι μου, να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω κάθε φορά που με ζώνει ο πυρετός των άλλων… Έτσι, ένα διήγημα τη φορά. Σαν χάπι εναντίον της ανοίας (για άνοια δεν τίθεται λόγος)…

Φυσικά και πρέπει να σας συστήσω τον πρωτοεμφανιζόμενο χιουμορίστα που δεν είναι απαραιτήτως και ευθυμογράφος, αλλά όπως όλοι οι κωμικοί ηθοποιοί απασών των εποχών πάσχει από υπαρξιακή επίγνωση του τέλους με τη συνεπαγόμενη ιλαρή κατήφεια της χαρμολύπης. Unclassified λοιπόν –ευτυχώς– τουτέστιν ζωντανός, εναργής, αιρετικός κι ανεπηρέαστος από τη γνώμη μας. Έχω την αίσθηση πως έγραψε ετούτα τα μικρά πεζά παρακινούμενος όχι από κάποιαν ζωντανή ικμάδα ματαιοδοξίας –μπααα! Το αντίθετο, το ακριβώς αντίθετο– αλλά από κάποια υγιή αποφόρτιση του εγκεφάλου του (με την ίδια λογική που η «αγκούσα του στρειδιού γεννά μαργαριτάρι», στίχος από τη δεύτερη ποιητική μου συλλογή «Άγουρος Έρως», εκδόσεις Τέχνη και Λόγος, Αθήνα 1988)

Από το αυτί του βιβλίου: «Ο Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1962, σπούδασε Οικονομικά στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Μάρκετινγκ στο Λονδίνο. Γόνος της οικογένειας Ιωαννίδη με τον θρυλικό κινηματογράφο Άστρον των Αμπελοκήπων και την παραγωγή ελληνικών ταινιών, ασχολήθηκε από μικρός με τον κινηματογράφο και τη μουσική…».

Η συνέχεια επί της οθόνης του μυαλού σας, αφού διαβάσετε τις σελίδες αυτού του καλοτυπωμένου βιβλίου από τα (δε)κατα.