Έξοδος από την κατήφεια του σύγχρονου ανθρώπου κλείνοντας το μάτι στην ιστορία…

 

 

Βρέθηκα στη Βαρβάκειο αγορά και παρατηρούσα τον κόσμο από τη θέση του συνοδηγού του αυτοκινήτου της συζύγου μου που είχε πεταχτεί με τον πρωτότοκο υιό μου σε κάποια καταστήματα της περιοχής για τα “αναγκαία ψώνια των ημερών”. Χάζευα τους διερχόμενους που βιαστικά διεκπεραίωναν τις εργασίες τους (αν ήταν επαγγελματίες) και νωχελικά περπατούσαν παρατηρώντας τις βιτρίνες των καταστημάτων (αν ήταν επισκέπτες της αγοράς): ένας άλλος μακρινός κόσμος, πέντε λεπτά μακριά από τα συνήθη μέρη που επισκέπτομαι συνήθως στο κέντρο της Αθήνας, ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου.

Με τη φωτογραφική μηχανή του κινητού μου, επιδόθηκα σε λήψεις χαρακτηριστικών πλάνων με στόχο μέσα από λίγα, απλά καθημερινά τοπία της ζωής ολόγυρα, να συλλάβω εικόνες που θα έβγαζαν από την κατήφεια ένα σύγχρονο άνθρωπο, που να αφήνουν μια ανεξήγητη ελπίδα να αναδυθεί.

Για λόγους προφανείς απέφυγα στα πλάνα να κυνηγήσω μορφές των σκληρά εργαζομένων ανθρώπων -ελλήνων και ξένων- του καθημερινού μόχθου. Κάτι τέτοιο θα ήταν απρεπές.

Φεύγοντας, έκανα και μια φωτογραφία των Αγίων Θεοδώρων επί των οδών Ευριπίδου και Σκουλενίου που αποτελεί το σημαντικότερο βυζαντινό μνημείο της πόλεως των Αθηνών. Η ανέγερσή του χρονολογείται στα μέσα του 11ου αιώνα μ.Χ. και έχει μεγάλη αξία για εμένα για πολλούς λόγους: εκεί παντρεύτηκαν το 1961 οι γονείς μου, εκεί βαφτίστηκα  εγώ κάπου το 1963 και εκεί πέρασα τα ξέφρενα φοιτητικά μου χρόνια την περίοδο 1981-1985 στον 4^ο όροφο και το δώμα της ταράτσας μια πολυκατοικίας στην οδό Σκουλενίου, που κατασκεύασε ο παππούς μου το1935 όταν επέστρεψε οριστικά από το Παρίσι όπου είχε καταφύγει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. 

Είμαι σίγουρος ότι για περισσότερη από μια ώρα καθόμουν στη θέση του συνοδηγού με ένα ανεξήγητο -για τους άλλους- χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Και τώρα που ξαναβλέπω τις φωτογραφίες, διακρίνω πίσω από τη μελαγχολία ένα ξεκάθαρο κύμα φωτός που τις αγκαλιάζει…