Σκέψεις που διαρκούν λιγότερο από τις στιγμές της αποκάλυψης της αλήθειας

Έχω παρατηρήσει οτι, όταν κλείνουν τα πομπώδη μέτωπα του δούναι και λαβείν άχρηστων επαίνων, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες της ησυχίας και γινόμαστε δεκτικοί σε φωνές που είχαμε απορρίψει. Με ανακούφιση βλέπω να πέφτουν ένα-ένα τα κάστρα της ματαιοδοξίας από την εποχή που η αυτοκρατορία του Τίποτα μεσουρανούσε. Το νεύμα της συγκατάβασης δεν οφείλεται πλέον σε αποδοχή της γήινης ήττας, αλλά σε αναγνώριση των ορίων της αληθινής  ζωής. Διακρίνουμε πλέον τα πρόσωπα που αντιστοιχούν στις σιλουέτες που περιφέρονταν γύρω μας και τόσα χρόνια δεν τους δίναμε σημασία: είναι χαμογελαστές μορφές από βασανισμένα άτομα που ευτύχησαν να δοκιμαστούν για να καθαρθούν και τώρα βιάζονται να μοιραστούν την χαρά της αποκάλυψης μαζί μας. Ο θεαματικός αποτροπιασμός έχει υποχωρίσει ταπεινωμένος, το ίδιο και η ωραία αυτή φρίκη που αναφέρει ο ποιητής Θανάσης Άνθιμος. Καταλάβαμε τη ματαιότητα του εγχειρήματος να φυλακίσουμε το νερό του ωκεανού στις χούφτες μας. Οι ονειρόπλαστοι άγγελοι που τόσον καιρό μας απέφευγαν, πλησιάζουν τώρα δειλά και οι έσχατες γνώσεις ίσως δεν αργήσουν να μας αποκαλυφθούν. Τα χρέη εξοφλούνται λυτρωτικά χωρίς να μας πνίγουν. Οι ανεξιχνίαστες κραυγές αρχίζουν πια να βγάζουν νόημα. Οι απερίσκεπτοι ήρωες μαζεύουν τα όπλα τους και μεταφέρονται στα διπλανά πεδία για να δώσουν τη μάχη τους: εμείς δεν τους έχουμε πια ανάγκη.

Οι διαπιστώσεις μου δεν είναι εσχατολογικές, ούτε σκοτεινές. Ούτε η μοιρασιά τους είναι απερίσκεπτη, ήθελα απλώς να μοιραστώ χωρίς τύψεις τις -ακατανόητες σε ορισμένους ίσως αλλά, σε κάθε περίπτωση, ανακουφιστικές- εικόνες που εμφανίστηκαν σα διάττοντες αστέρες και λίγο αργότερα εξαφανίστηκαν με αξιοπρέπεια.

Λόγια μετρημένα και προσεκτικά, διατυπωμένα σε άμετρο (αλλά όχι αμετροεπή) λόγο.