Ο πιεσμένος άνθρωπος της σημερινής κοινωνίας βγάζει βόλτα τον ιπποπόταμό του στο πάρκο για να ξεφύγει από τη σκληρή καθημερινότητα

Κουρασμένος από τις συνεχείς περιόδους ανησυχητικής νηνεμίας βγάζει μια βόλτα στο πάρκο τον αγαπημένο του ιπποπόταμο για να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα. Το έχει ανάγκη, αυτή η μικρή βόλτα με τον πιστό του φίλο τον αναπαύει. Ιδιαίτερα τώρα που έχει καταναλώσει όλα τα αποθέματα συναισθηματικού ήλιου που είχε στοκάρει για τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα. Αμετανόητα ταπεινωμένος από το βίο συνεχίζει την πορεία του στο πάρκο χωρίς να δίνει σημασία σε αυτούς που τον συμβουλεύουν να βάλει κρασί στο νερό του. Πίσω από τον νεόπλουτο χαρακτήρα που καλλιέργησε τα τελευταία χρόνια, κρύβεται ένας πολύ ήσυχος και ταπεινός άνθρωπος που δε θέλει φώτα και φωνασκίες. Κοιτάζει τον πιστό του φίλο που περπατά δίπλα του στο πάρκο και νοιώθει οτι ακόμα και αυτός, πίσω από το σβηστό ύφος του βοδιού που φοράει στο βλέμμα του αν και είναι ιπποπόταμος, είναι εντελώς αποκαρδιωμένος από τις φρούδες ελπίδες που του έδωσαν οι πολιτικοί. Η ξύλινη ευτυχία των τελευταίων ετών τον πνίγει και στην προσπάθειά του να ξεχάσει τη θλιβερή κατάσταση φέρνει στο μυαλό του την αγαπημένη του ταινία, μια πολύ γλυκειά ταινία που δε θα ξεχάσει ποτέ: Το μπάντζο του δεκανέα Μπορέλι... κάπως έτσι λεγόταν, δε θυμάται ακριβώς.

Κοιτάζει τον (ιπποπόταμο) φίλο του και τον χαϊδεύει τρυφερά στο μέτωπο: η ελπίδα δεν έχει χαθεί ακόμα...