«Όλα φαίνονται τόσο περίπλοκα, κι όμως όλα είναι τόσο απλά»*: Διαφωνώ, σεβαστέ μου Albert

Αν είχα αποκτήσει τη σελήνη, αν ο έρωτας αρκούσε, όλα θα είχαν αλλάξει. Αλλά που να σβήσω αυτή τη δίψα;... Τίποτε στον κόσμο αυτό ούτε στον άλλο που να είναι στα μέτρα μου. Το αδύνατο. Το αναζήτησα στα πέρατα του κόσμου, στα σύνορα του εαυτού μου. Δέν επήρα τον δρόμο που έπρεπε, δέν καταλήγω σε τίποτε»! 

Εμένα πάλι, σεβαστέ μου Albert, μου φαίνονται όλα τόσο απλά την πρώτη φορά που τα αντικρύζω, κι όμως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται οτι είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκα.  Σπάνια οπισθοχωρώ από την πρώτη μου εντύπωση που έρχεται στο μυαλό μου αβίαστα. Και όσες φορές ο χρόνος διορθώνει την πρώτη μου εντύπωση, βγαίνει τελικά ψεύτης στα μάτια μου κι αναρωτιέμαι μήπως εγώ τα έκανα να δείχνουν περίπλοκα γιατί, κατά βάθος δεν μπορώ να διαχειριστώ την απλότητά τους. 

Μεγαλώνοντας, πετάω γωνίες του εικόνων που αντικρύζουν τα μάτια μου και διατηρώ βαθύτερα εντός μου το περίγραμμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει μορφή ανάλογα με τη συναισθηματική μου διάθεση. Κρατάω την ημισέλινο γιατί μου αρέσει η σιγουριά της ελπίδας να γίνει η ημισέλινος γεμάτο φεγγάρι. Με γαληνεύει η επερχόμενη νίκη που προσγειώνεται μπροστά μου χωρίς όρους και αβέβαιες προϋποθέσεις, μου αρκεί η ολοκλήρωση του ημιτελούς που, στην περίπτωση της σελήνης, μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα άθροισμα μεγαλειωδών συνθηκών του σύμπαντος που εμείς παίρνουμε σα δεδομένες:

Δεν είναι δεδομένη η μεταμόρφωση της ημισελήνου σε ένα ολοκληρωμένο φεγγάρι, είναι η αποθέωση του μεγαλείου της ζωής, η αρμονική συνεργασία πολύπλοκων συστημάτων με σκοπό να κάνουν τη τελική νίκη να φαντάζει απλή, ενώ μόνο Αυτός που τη δημιούργησε γνωρίζει αν αυτό είναι δύσκολο για ένα απλό μυαλό...

* Από την Δ' πράξη, σκήνη δέκατη τέταρτη, του θεατρικού έργου του Albert Camus «Καλιγούλας»