Τρυφερό χάος: κορίτσια, μαζέψτε τα και φύγετε γρήγορα!

Βουτάει στο τρυφερό χάος που επικρατεί στο μυαλό του εκείνη την ώρα χωρίς τύψεις, ψευδαισθήσεις ή φρούδες ελπίδες. Δεν απολαμβάνει την απερίγραπτη αταξία που επικρατεί εντός του, αλλά νοιώθει ελεύθερος από δεσμεύσεις που τον αφορούν αλλά δεν τον ενδιαφέρουν και αυτό και μόνο είναι ένας ικανός λόγος να αντιμετωπίζει τη ζωή με χαμόγελο. Βλέπει να τον κοιτάζουν εξεταστικά από το απέναντι πεζοδρόμιο δύο αισθησιακές γυναίκες με διάθεση να αναστατώσουν στο πέρασμά τους όποιον βρουν μπροστά τους: η μελαχολία πιασμένη χέρι-χέρι με τη φίλη της την κατάθλιψη τον ρωτούν ναζιάρικα αν μπορούν να κάτσουν δίπλα του. Καθίστε, τους λέει, αλλά για λίγο. Δεν μπορεί να τους το αρνηθεί. Αλλά πρέπει να μην  υποκύψει στη γοητεία τους γιατί χωρίς να το καταλάβει θα παγιδευτεί σε αιφνιδιαστική μοναξιά ο δυστυχής και τότε δε θα υπάρχει επιστροφή. Ξανακοιτάζει τις εντυπωσιακές -εκ πρώτης ματιάς- γυναίκες με περιέργεια: ξέρει οτι η εποχή που θα μπορούσε να τραβήξει επάνω του ένα ααυυθόρμητο γυναικείο βλέμμα έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τώρα πλέον είναι απλά ένας γερασμένος κάτοχος της Γνώσης (και μάλιστα όχι όλης) που αναζητάει την Αλήθεια.

Δεν έχει κανένα λόγο να κρατάει ακάθαρτους λογισμούς, αφού και αν καταφέρουν να ειχωρήσουν εντός του, δύσκολα θα γίνουν πράξη, οπότε η αντίδρασή του σε αυτό το τρυφερό χάος όπου τριγυρνά είναι μονόδρομος:

Κορίτσια, μαζέψτε τα και φύγετε γρήγορα!

ΥΓ. Τρυφερό χάος, ακάθαρτοι λογισμοί και ένα κουρείο στα Άνω Δολιανά: κάτι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά τί;