Η διεκδίκηση της αιωνιότητας: I’m out!

Παραιτήθηκε από την διεκδίκηση της αιωνιότητας όταν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να την διεκδικήσει. Κι έτσι πλέον, συμβιβάζεται χωρίς δισταγμούς με τις θεαματικές ιστορίες του για τις οποίες -κατά παράξενο τρόπο!- πάντα βρίσκει πρόθυμο  κοινό να τις ακούει ξανά και ξανά και μάλιστα με ορθάνοιχτα αυτιά. Και στην κάθε παράθεση  των ιστοριών του, φροντίζει να πετάει  στον ωκεανό κι από μία αμαρτία: έτσι όπως ακούει τον εαυτό του να αφηγείται χρησιμοποιώντας τα ίδια αστεία και τις ίδιες κατάρες για τους αμαρτωλούς, νοιώθει να τον κυριεύει μια πλαναρισμένη εικόνα ήπιας αγιοσύνης που δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.  Με την επιλογή των πιο πράων αναμνήσεων για τη διήγησή του στο ημι-κοιμισμένο κοινό, έχει εξασφαλίσει μια θέση στη συνείδησή τους ως ανάμνηση ενός “καλού κι ενδιαφέροντος ανθρώπου με πλούσιες εμπειρίες” και μπορεί να αισθάνεται ήσυχος ότι ο ίσκιος του θα τον ακολουθεί εφ’ όρου ζωής, έστω και βαριεστημένα. 
 

Πόσο ανακουφισμένος νοιώθω που γεννώ ακόμη αισθήματα αμηχανίας (και εχθρότητας) σε κάποιους βαρετούς περαστικούς του κόσμου…