Δεν είναι “αντίο”...

Κέντρα αποκατάστασης τραυματισμένων ψυχών δεν υπάρχουν ούτως ή άλλως, συνεχίζω απλώς με προσοχή την προδιαγεγραμμένη πορεία με μια αδικαιολόγητη (!) αισιοδοξία και την επιβεβλημμένη, από τους καιρούς, αποφασιστικότητα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ανάμεσα στα χαλάσματα συναντώ λουλούδια και, στη θέα τους, παίρνω δύναμη χωρίς να μου επιτρέπω μελοδραματισμούς. Δεν μεμψιμοιρώ για τα κακώς κείμενα, αλλά ούτε και επαναπαύομαι αν κάτι μου πάει καλά προσώρας. 

Κατά τα λοιπά, αρνούμαι να καταθλιβώ για το (αυξημένο κατά 30% σε σχέση με το περσινό) ΕΜΦΙΑ που έλαβα σήμερα τα ξημερώματα στον υπολογιστή μου και θα τρέχω αργότερα ως αλλόφρων για να το καλύψω. 

Καθόλου δεν ανησυχώ που το φθινόπωρο βρίσκεται πλέον ante portas: ούτως ή άλλως, είναι η αγαπημένη μου εποχή, αφού προσφέρεται για ενδοσκόπιση χωρίς μελαγχολία και ανασύνταξη των δυνάμεων χωρίς εξαλλοσύνες.

Με ανακούφιση εγκαταλείπω τις άσκοπες χαζοχαρούμενες βουτιές και αναζητώ προσεκτικά το αποχαιρετιστήριο μπάνιο μιας θερινής περιόδου που, παρά τις δυσκολίες, θα θυμάμαι με τρυφερότητα.

Δεν είναι “αντίο”, αλλά “εις το επανειδείν με το καλό”.