Ραντεβού την επόμενη Πανσέληνο στην Ακρόπολη

Πάντα θεωρούσα αυτήν την περιοχή ευλογημένη. Στα παλαιά χρόνια, τότε που (προ-Τσοχαντζόπουλου!) κατοικούσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα τρία πρώτα χρόνια του Δημοτικού έβγαινα από το σπίτι μου για να πάω με τα πόδια στο ιστορικό 70^ο Δημοτικό («Μπούρα») στους πρόποδες σχεδόν της Ακρόπολης, βγαίνοντας από το σπίτι μου το βλέμμα μου έπεφτε κατευθείαν στο επιβλητικό αρχιτεκτόνημα που δέσποζε απέναντι. Χωρίς να ξέρω γιατί, ένιωθα δέος στη θέα της Ακρόπολης… και μετά έτρεχα να μην χάσω το κουδούνι της έναρξης των μαθημάτων!

Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, η Ακρόπολη ήταν εκεί, αγέρωχη και υπερήφανη και με περίμενε. Πολύ στεναχωρήθηκα όταν αναγκαστήκαμε να φύγουμε από αυτό το σπίτι, αλλά το αναμενόμενο τρίτο παιδί της οικογενείας μας (ο μικρός μου αδελφός!), καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι.

Και χθες, το βράδυ του Πανσέληνου, χάρηκα πολύ όταν κανονίστηκε με αγαπημένους φίλους δείπνο στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης. Ένα όμορφο βράδυ, στολισμένο με τρυφερές αναμνήσεις από τον περιβάλλοντα χώρο.

Τα μάτια μου δεν μπόρεσαν να βάλουν χθες σε ένα πλάνο το φεγγάρι μαζί με την Ακρόπολη. Μικρό το κακό, οι αναμνήσεις έσβησαν τρυφερά στην κουβέντα με τους αγαπημένους φίλους.

Η Ακρόπολη θα είναι εκεί και τις επόμενες χρονιές, όπως και το φεγγάρι το βράδυ της Πανσέληνου. Δεν έχουμε παρά να προσπαθήσουμε να είμαστε κι εμείς παρόντες!