Καθόλου δε ζηλεύω το Αύριο

Είμαι σίγουρος ότι το Αύριο έχει πολύ λιγότερα να περιμένει από εμένα για το τι θα μας επιφυλάξει η επόμενη ημέρα. 

Εγώ έχω από κάπου να κρατηθώ και να μου επιφυλάξω ένα -έστω και ασταθή- βηματισμό  ελευθερίας, ενώ αυτό νοιώθει ένα εκατομμύριο βλέμματα στραμμένα επάνω του με προσμονή. Μην πω και απαίτηση.

Εγώ μπορώ να αντικρίσω στο βλέμμα των αγαπημένων μου έναν ικανό λόγο να “κάνω ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά” (Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη), ενώ αυτό, τί; Οι προσδοκίες όλων είναι τυφλές και ακόρεστες.

Εγώ μπορώ να προσαρμόσω τις ελπίδες μου με βάση μια -παράλογη, ίσως- ανθρώπινη λογική, ενώ αυτό το δυστυχές είναι καταδικασμένο να τρέφεται με τη νομοτελειακή ασφάλεια των Νόμων της Φύσης.

Εγώ μπορώ να βρω σε μάρμαρα που φαίνονται άψυχα τη σύνδεση με τον Κόσμο μέσα στους αιώνες και να γευτώ  την αποθέωση της ζωής μέσα από τη φρίκη της οριστικής αναχώρησης, ενώ αυτό είναι καταδικασμένο να περιμένει ένα τελεσίδικο, αδιάφορο τέλος.

Όσο βαραίνει το βήμα μου, ελαφραίνει η ψυχή μου.