Αδιάκριτα μάτια και καθαροί ουρανοί που τα τιμωρούν

 

Με εξετάζουν εξονυχιστικά μη μπορώντας να κρύψουν την κακοπιστία τους. Μπροστά σε κοινό, μου χαρίζουν το πιο ζεστό χαμόγελό τους και εγκάρδιες αγκαλιές που κρύβουν τον πλούτο των αρνητικών συναισθημάτων τους προς το άτομό μου. Έτσι νομίζουν, τουλάχιστον. Ανέκφραστος (αλλά όχι απόμακρος!) ανταποκρίνομαι τις επιθέσεις ψεύτικης αγάπης, προσπαθώντας να μη ξεχάσω ποτέ οτι βρίσκομαι υπό συνεχή παρακολούθηση. Τροφοδοτώ το εσωτερικό μου με την «απειλητική ευωδία των ρόδων που ερημώνει τα προάστια» που λέει ο ποιητής (*) και δε μου επιτρέπω χαλάρωση. Η εξωστρέφεια των κυκλοθυμικών, είναι ο εφιάλτης όσων επιθυμούν το κακό τους (των κυκλοθυμικών!), γιατί τους αποσυντονίζει (αυτούς που επιθυμούν το κακό!).

 
Τελικά, σκέφτομαι, ο καθαρός ουρανός είναι η τιμωρία αυτών που διακατέχονται από σκοτεινές σκέψεις... Πόσο σκληρή είναι αυτή η τιμωρία!

(*) Τάσος Λειβαδίτης