Τί μου είπε το νόημα της ζωής όταν πέρασε βιαστικά από μπροστά μου

Προτιμώ την οριστική λησμονιά από μια κρυόπλαστη, συμβιβαστική ανάμνηση. Τώρα πια, μπορώ είμαι σίγουρος γι αυτό. Έκανα αρκετά βήματα από τη συνολική πορεία κι από το σημείο που έχω βρεθεί δε μου είναι εύκολο να γυρίσω για να διακρίνω τί αφήνω πίσω μου. Σα να ένα κλειδώσει ο λαιμός μου και μπορεί μόνο προς τα μπροστά να κοιτάζει. Την ώρα που βραδιάζει και σβήνουν οι φωνές, με πνίγουν τ΄αναπάντητα γιατί αντιλαμβάνομαι οτι δε θα λάβω εδώ κάτω τις απαντήσεις που περιμένω. Ίσως μάλιστα να μη με ενδιαφέρουν πλέον αυτές οι απαντήσεις. Ούτε μπορώ να αξιοποιήσω το φως του φεγγαριού για να μελετάω τις σημειώσεις μου αφού έχω πια αντιληφθεί την χρησιμότητά του: δεν είναι για να φωτίζει με το θαμπό του φως τις ώρες της νύχτας που γίνονται όλο και περισσότερες όσο περνάει ο καιρός, για να προσφέρει ελεγχόμενη μελαγχολία στη θέα του σε αδύναμες ψυχές που την έχουν ανάγκη είναι.

Σε μια στιγμή ενατένησης, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου το νόημα της ζωής και κάθισε κοντά μου για να μου πει δυό κουβέντες: 

Αντί να προσπαθείς να μη νικηθείς από το θάνατο, προσπάθησε να κερδίσεις από τη ζωή...

Ο δρόμος που αποζητώ τον τελευταίο καιρό στην πορεία μου, αυτήν την ώρα μου φαίνεται μονότονος. Όχι θλιβερός, αλλά μονότονος κι αυτό είναι χειρότερο: η θλίψη τουλάχιστον, σου προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αντικρίσεις την ευτυχία που βρίσκεται ακριβώς απέναντί της. Κάποιες φορές με τρομάζει η ιδέα να επικρατήσει η θλίψη της μονοτονίας, αλλά έχω εμπιστοσύνη στο φόβο μου: 

Δε με αφήνει να βαρεθώ.