Ώρα για ήπιες αμαρτίες

Κοιτάζει ολόγυρα και ξανακοιτάζει μήπως τον γελούν τα μάτια του: έχει γεμίσει ο τόπος από φιλάσθενα αρπακτικά και τραυματισμένες συνειδήσεις που διατίθενται για εξαγορά σε τιμές ευκαιρίας. Πέρασαν οι εποχές της δόξας τους και τώρα τα δυστυχή αρπακτικά περιφέρονται μακριά από τα βλέμματα των περαστικών, αναζητώντας (τί κατάντημα!) τη συμπάθεια. Ούτε ενδοσκόπηση, ούτε προγραμματισμός.
 

Αυτή η ώρα, ούτως ή άλλως, δεν είναι για φιλοσοφικά σκιρτήματα ούτε και συναισθηματικές ανησυχίες: κανείς δε θα έδινε την παραμικρή σημασία σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Γι αυτό σου λέω, τώρα είναι η ώρα για ήπιες αμαρτίες απ’ αυτές που δεν πληγώνουν τους (ήδη πληγωμένους) πολίτες του περίγυρου. Ναζιάρικες, αβαθείς αμαρτίες που επιπλέουν σε λιμνάζοντα νερά και χάνονται γρήγορα χωρίς να αφήσουν πίσω τους τραύματα. 

Τέτοιου είδους αμαρτίες (λεκτικές πεισσότερο) τον κρατούν όρθιο. Ο δροσερός ίσκιος της παρουσίας των αγαπημένων βρίσκεται διαρκώς ολόγυρά του και τον ανανεώνει, ακόμη κι αν δεν τον αντιλαμβάνεται σε πρώτη ματιά. Ανοίγει το βήμα για να απομακρυνθεί από τον καύσωνα που ατονεί το ενδιαφέρον του για τη ζωή που, όπως και να έχουν οι συνθήκες, εξακολουθεί να είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει ολόγυρά του σε δύσκολους καιρούς.

Στη χειρότερη περίπτωση υπάρχει πάντα (τουλάχιστον για τους άντρες με χαμηλές προδιαγραφές συναισθηματικής έντασης όπως νοιώθει και ο ίδιος αυτήν την περίοδο) το ποδόσφαιρο που ξεκινά δειλά.