Επίμονη χυδαιότητα ή απλώς φασαρία στον ακάλυπτο;

Η συνείδηση έμεινε βουβή για πολλά χρόνια: κάτι πρέπει να την έχει αποκαρδιώσει, δεν εξηγείται αλλιώς η σιωπή της τόσον καιρό.

Με τις νέες αμαρτίες φίλων και εχθρών μπορώ να αντιπαλέψω. Η επανάληψη των παλαιών λαθών όμως με την επίφαση της νιότης που όλα τα συγχωρεί, αυτό είναι που δεν αφήνει τη ψυχή μου να αναπαυθεί. Τα ενθύμια ένοχης σιωπής και άβουλης απραξίας τα χαρίζω σε οιονδήποτε ενδιαφερόμενο, μαζί με ένα υπογεγραμμένο πιστοποιητικό οτι θα απωλέσει δια βίου τη φιλία και την εκτίμησή μου. Η συνείδησή μου έχει σταματήσει να φωτίζεται τον τελευταίο καιρό. Μόνο μια ενοχλητική λάμψη τρεμοσβήνει προσώρας, αλλά μετά εξαφανίζεται για πάντα. Στρέφω αλλού την προσοχή μου κι αφήνω μέτωπα ανοιχτά. Λάθος αυτό!

Αδιάφορες εντάσεις αποκτούν στα μάτια μου υπερφυσική ιδιότητα: το επιτρέπω, αλλά η συνείδησή μου δεν τις αναγνωρίζει ως εκρήξεις ζωής. Ανέβασα πολύ υψηλά τον πήχυ ή τείνω να εγκαταλείψω τη συναρπαγή της ζωής;

Προσπαθούσα να αφήσω το νου μου ατάραχο, αλλά τα χτυπήματα στο ταβάνι του δωματίου,  αποσπούν την προσοχή μου. Εγώ φταίω που τους δίνω την προσοχή μου, κανένας άλλος. Επιλέγω να μη ζω πλέον ανάμεσα στα διαλείμματα των εκρήξεων χυδαιότητας των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που, όσο κι αν περνούν τα χρόνια, δε λένε να εγκαταλείψουν τις παλιές τους συνήθειες: ο χυδαίος άνθρωπος θα φοράει πάντα την προβιά της χυδαιότητας, ακόμη και πίσω από χαμόγελα και αγκαλιές. 

Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό γιατί κινδυνεύουμε να μην μπορούμε να ξεχωρίζουμε τις εκρήξεις ζωής από τη φασαρία στον ακάλυπτο...