Ο δρόμος της Σιωπής

Ανέκφραστος προχωρούσε προσπαθώντας να μη σκέφτεται οτι το βράδυ θα τον εύρισκε να κουβάλει στο μυαλό του τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα. Τα ηλιοβασιλέματα δε θα μπορούσαν πια να αποτελούν απαντήσεις... το ήξερε κι αυτό! Κι ούτε θα μπορούσε να πάρει πληροφορίες από τον Ουρανό σχετικά με το τί του επιφύλασε το μέλλον. Οι λησμονημένοι αγαπημένοι που τον κοιτούν τρυφερά (έτσι νοιώθει!) από εκεί που βρίσκονται, εκκωφαντικά σιωπούν, είναι άλλωστε  υποχρεωμένοι να τηρήσουν τον ιερό κώδικα μην επέμβασης στα γήινα. Υπομένει στωικά όλα αυτά που του συμβαίνουν, ακόμη κι αν νιώθει οτι δεν τον αφορούν. Το πιο ειρωνικό είναι οτι αισθάνεται έρμαιο μιας μεγαλοθυμίας που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ανοίγει το βήμα και απομακρύνεται. Όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά, θα τον βρούν σε ένα βιβλίο ποιημάτων που δε θα υπογράφει ο ίδιος.

Εκείνη τη μέρα, ο δρόμος της Σιωπής του φαινόταν πολύ δύσκολος. Η συμφωνία που έκανε με το σύννεφο, δεν του βγήκε σε καλό...