Τα πλεονεκτήματα του να μπαίνεις σε ένα νέο age bracket!

Όλα ξεκίνησαν από νωρίς σήμερα το πρωί: αγόρασα μια εφημερίδα που ξεκίνησε να κυκλοφορεί το 1894, που ποτέ δεν αγοράζω επειδή, αν και τα γραφόμενα με βρήκαν σύμφωνο όσες φορές έτυχε να διαβάσω άρθρο της, την ακολουθεί ένα στερεότυπο που με απομακρύνει (αβίαστα) από το να τη ζητήσω από τον περιπτερά μου!

Αργότερα την ίδια μέρα άκουσα χωρίς τύψεις (και ομολογώ ότι μου ακούστηκαν απολαυστικά) υπέροχα κομμάτια του Dean Martin στο ραδιόφωνο που ποτέ δεν τους είχα δώσει μέχρι σήμερα το δικαίωμα ελεύθερης ακρόασης!

Με αφορμή τα δύο αυτά περιστατικά, θυμήθηκα ότι το προηγούμενο Σάββατο έβγαλα από την ντουλάπα μου (ή από τη λήθη;) και φόρεσα ένα πουκάμισο που μου φαινόταν γεροντίστικο και το απέφευγα. Με μεγάλη έκπληξη, άκουσα τις φίλες (οι άνδρες -και καλά κάνουν!- δεν ασχολούνται με αυτά τα θέματα) να μου λένε πόσο φινετσάτο τους φάνηκε το ντύσιμό μου (μία από αυτές προσέθεσε βέβαια και το “comme il faut” αλλά δεν προτίθεμαι να το εκλάβω ως αυστηρή παρατήρηση αυτό).

Και λίγο αργότερα, ήρθε στο μυαλό μου μια ακόμη εικόνα να “κουμπώσει” με τη σύνδεση με το παρελθόν που είχε ανοίξει: σε κάποιο εστιατόριο πριν από λίγο καιρό, επέλεξα ένα πιάτο από αυτά που ποτέ δε θα επέλεγα υπό κανονικές συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι αφαιρώντας τη συνήθη ύποπτο –margarita- από το τραπέζι, μπόρεσα να κάνω αυτό το γευστικό  άλμα χωρίς τη δυσάρεστη αίσθηση ότι αρνούμαι τη ροκ φιλοσοφία ζωής (αισθάνομαι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, ότι αυτό το πιάτο που επέλεξα εκείνο το βράδυ θα μπορούσε κάλλιστα να το παραγγείλει κάποιος που του αρέσει η disco μουσική και αγαπημένο του κομμάτι είναι το I Will Survive: ξέρω ότι το μυαλό μου κάνει παράξενους ψυχωτικούς συνειρμούς αλλά έχω συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα).

Τελικά μια χαρά μου φάνηκε ο θαυμαστός παλαιός κόσμος που επανήλθε.

Διαπιστώνω ότι το να μπαίνεις σε ένα νέο age bracket έχει και τα καλά του!