Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Ποίηση σε πεζό



Δε νοιώθει σαν ενεργός πολίτης ενός κόσμου που δε του φαίνεται πλέον ιδιαίτερα γοητευτικός. Περισσότερο σαν καλόπιστος παρατηρητής νοιώθει που έχει άποψη επί παντός επιστητού. Κι επειδή ακόμη δεν μπορεί να “γκρεμίσει τα κάστρα των συμφερόντων του” όπως τον καλεί ο ποιητής (*), για να λυτρωθεί ετοιμάζεται να ακολουθήσει την εναλλακτική λύση που του δίνει ο δημιουργός των ανατρεπτικών ποιημάτων σε μια στιγμή τρυφερής αδυναμίας: να σκοτώσει τους ποιητές. Αυτό μπορεί να το κάνει, σκέφτεται. Και μαζί τους, η χαμένη -προσώρας- ελπίδα πρέπει να παρασύρει και κάποιους συγγραφείς. Όλους αυτούς που τολμούν να του δίνουν το δικαίωμα να ξεφεύγει κάποιες στιγμές από την επερχόμενη φθορά. Πού ακούστηκε αυτό; Πλησιάζει αυτούς με τους οποίους τον ενώνει η κοινή σκοτεινή πορεία προς το φως. Μ’ αυτούς αισθάνεται να νικάει τον θάνατο, μ’ αυτούς μοιράζεται το νόημα της ζωής. Γιατί, να ξέρετε, όσους ανθρώπους δεν τους ενώνει μαζί του η αγάπη για τη ζωή, αλλά το μίσος για το θάνατο, αυτούς τους αποφεύγει. Αυτοί δεν τον περιμένουν στην εξώπορτα με προσμονή, αλλά με βλέμμα αποκαρδιωμένο που έχει σβήσει. Τί να τους κάνει αυτούς με τα ανώφελα παράσημα; Ακολουθεί την αντιβοή που τον ανισορροπεί κι εκεί βρίσκει τελικά τη ζωή που δεν απαγοητεύει τον Θεό του.

(*) Θανάσης Άνθιμος

Σ.Σ. Η ζωγραφιά είναι παλαιό έργο του πρωτότοκου υιού μου Νίκου, πριν αφήσει τις ρακέτες και τα πινέλα για να πιάσει τα βιβλία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: