Ο καλός ροκάς συγχωρεί μερικά καρεκλάδικα τραγούδια... όχι όλα!

Ως παλαιότερος, έζησα στην δεκαετία του ’80 την εποχή με τις ντισκοτέκ όπου ακουγόταν η χορευτική μουσική της εποχής.

Ως ροκάς, όμως, θεωρούσα αυτά μέρη “φωλιές φλώρων” και αυτή τη μουσική “καρεκλάδικη”. 

Θυμάμαι ακραίες στιγμές της εποχής που διογκώνονται εκ των υστέρων στις διηγήσεις μας σαν οδομαχίες στους δρόμους μεταξύ ροκάδων και καρεκλάδων! Επειδή οι καρεκλάδες ήταν ως επί το πλείστον άνθρωποι πράοι, ήρεμοι και μάλλον μαλθακοί, περισσότερο για καταδιώξεις επρόκειτο και οι μάχες ήταν σχεδόν πάντα λεκτικές για τις μουσικές προτιμήσεις τους.

Θυμάμαι όμως, ότι οι ντισκοτέκ της εποχής δεν ήταν μόνο φωλιές φλώρων, αλλά και κοριτσιών! Αναπότρεπτα λοιπόν και αρκετοί έφηβοι με ροκ ακούσματα συνέρρεαν σε αυτούς τους χώρους για το κυνήγι της φούστας και μοιραία κατά την εποχή του κυνηγιού, υποβάλλονταν στο βασανιστήριο (έτσι το νοιώθαμε τότε!) να ακούσουν την “ντούκου-ντούκου” χορευτική μουσική τα εποχής.

Αλλά… έχει ο καιρός γυρίσματα! Και επειδή από τη μοιραία άρνηση των εφήβων υιών μου (και δη του μεγαλύτερου που έγινε 17άρης) για κάθε τι που αφορά στα “χρόνια των δεινοσαύρων” (τα δικά μου!), έχει ξεφύγει αυτή η μουσική (μη πω ότι μπορεί και να αρέσει…),  έτσι κι εγώ, εκών-άκων, επανέρχομαι σε κλειδωμένα ακούσματα και ανακαλύπτω ότι, τελικά, δεν ήταν και τόσο άσχημα.

Με αυτόν τον τρόπο τιμωρείται η ροκ ψυχή μου. Ευτυχώς οι γέροντες ήρωες των ροκ εφηβικών μου χρόνων UFO έχουν σταματήσει τις συναυλίες στην Ελλάδα  (με δική τους επιλογή λόγω της κατάστασης στην χώρα μας αλλά αυτό είναι θέμα ξεχωριστής συζήτησης!).

Κι εγώ απολαμβάνω (δηλώνοντας ότι απλά ανέχομαι!) τα απαγορευμένα τραγούδια των ροκ χρόνων μου…