Ένα κεφάλι γεμάτο εικόνες δανεικές (;) από πολλούς κόσμους

Δεν έχει παράπονο, θα ήταν αγνώμων αν είχε. Ασφαλώς βαραίνει το βήμα του όσο περνάει ο καιρός, αλλά και μόνο που μπορεί να περιφέρεται με ανεξαρτησία, παραπονούμενος για τα κακώς κείμενα που τον περιβάλλουν και έχοντας ακόμα  τη δυνατότητα να διακονεί -όχι όσο θα ήθελε, αλλά σε κάθε περίπτωση, επαρκώς!- τους αγαπημένους του, αισθάνεται τυχερός. Υπάρχουν φωνές μέσα του που πολλοί ειλικρινά ενδιαφέρονται ακόμη να τις ακούσουν (έτσι του λένε τουλάχιστον!). Έχει έναν καταρράκτη ιστοριών από κόσμους αληθινούς κι από άλλους όχι εύκολα διακριτούς από ανθρώπους άβρεχτους από την Ουσία της Ζωής) που κυλάει εντός του σα δροσερό νερό και μπορούν, αν καταφέρει να ελέγξει τη ροή τους στη διήγηση, να δροσίσουν πολλές ψυχές που διψάνε για διηγήσεις από αυτούς τους κόσμους. Συναντάει (ο τυχερός!) τους αγαπημένους του που έχουν φύγει από το μάταιο αυτόν κόσμο, βγάζοντας για γεύμα τους στενότερούς τους φίλους, όσο ακόμη αυτοί οι αγαπημένοι ήταν εν ζωή. Κι ακόμη μπορεί, παρά τους περιορισμούς των καιρών, με μόνο καύσιμο την καλή παρέα γύρω από ένα τραπέζι, να αισθανθεί  ακριβώς όπως παλαιότερα (ακόμη και πολύ παλαιότερα!), τότε ακόμα που ήταν απονήρευτος για την αναπότρεπτη φθορά της ζωής. Και το πλέον σημαντικό, μπορεί όταν σηκωθεί από αυτό το τραπέζι, να κουμπώσει τα μανικετόκουμπά του και να επανενταχθεί αρμονικά στην ένταση που τον συνόδευε πριν καθίσει στο τραπέζι, ακόμη κι αν πλέον φοράει στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο αδιευκρίνιστης ευτυχίας που μπορεί να δείχνει ακατανόητη ακόμη και στους οικείους του (για να μη μιλήσουμε για τους άγνωστους περαστικούς που μπορεί ακόμη και να τον παρεξηγήσουν).

Ε λοιπόν, όχι: ο άνθρωπος αυτός δεν δικαιούται να έχει παράπονο, θα ήταν αγνώμων αν είχε.

Σημ. Ευχαριστώ τον Ηρακλή Λιόκη που μου επέτρεψε να φωτογραφίσω το έργο από το σαλόνι του, που συνοδεύει το κείμενό μου.